Gooi maar in m'n pet...

Ik geef toe, deze blog ligt een beetje op z'n gat op dit moment.
Dacht ik deze blog mooi te kunnen gebruiken om iedereen op de hoogte te houden van ons wel-en-wee, blijken er toch mensen te zijn aan wie het doel van deze blog (zie het allereerste bericht van begin november vorig jaar) compleet voorbij is gegaan.
Kreeg van een aantal mensen verwijten dat zij veel te laat pas wisten dat ik was bevallen (lees: 2 dagen na de bevalling PAS!) en dat sommige geboortekaartjes doel hadden gemist. Ik had toch makkelijk even kunnen bellen na de geboorte om mensen op de hoogte te stellen?! Verder had ik zowel voor als na de bevalling te weinig contact onderhouden, te weinig gebeld, amper gemaild. Iemand stelde zelfs dat ik had laten weten dat ze niet op kraambezoek mochten komen...
'Ja en daar heb je dan geen tijd voor, maar je hebt wel tijd om je blog bij te houden!'...
???
Toen was de zin om te schrijven opeens ver te zoeken.

Terugdenkend aan de laatste weken voor de bevalling en met name de periode erna schieten me eigenlijk woorden te kort. Ik probeer het maar te relativeren: Gelukkig maar dat er mensen zijn die zich niet voor kunnen stellen wat het met je doet als je niet weet of je kind het gaat overleven en wat voor toekomst het tegemoed ziet, dat je dan elk beetje energie nodig hebt om zelf overeind te blijven en dat de rest dan even niet belangrijk is. Hun leven ziet er blijkbaar een stuk simpeler uit...
Nog gelukkiger dat de meeste mensen, ook in afwezigheid heel dicht bij ons zijn gebleven. Daar zijn we erg dankbaar voor.
We proberen er dus maar boven te staan en toen ik het laatst aan iemand vertelde kon ik er zelfs bijna de humor van inzien.

De afgelopen weken waren dus een nogal bizarre reintegratie in 'the real world'.
Ook dat had ik me, net als de kraamtijd, net iets anders voorgesteld. Het houdt je scherp en flexibel, zullen we maar zeggen.
Met Anne-Lynn gaat het goed. Op het moment snottert ze wat en samen met het spugen levert dat wel wat spannende momenten op. Dan lijkt ze bijna te stikken in haar eigen spuug en loopt dan rood aan.
Ik weet niet wat ik er van moet denken, maar gezien haar achtergrond vind ik het soms spannend om haar in bed te leggen. Zou ze er morgen nog zijn?
Tegelijkertijd snap ik ook dat ik moeilijk de hele dag naast haar kan blijven zitten, dus proberen we te vertrouwen en hopen we op een klein beschermengeltje die daar wel de tijd voor heeft.
Het is een vrolijke baby en elke dag smelt ik weer als ze me vanuit haar bedje toelacht.
Veel mensen verwonderen zich erover hoe sterk ze is en zo helder uit haar oogjes kijk. En ook dan smelt ik een beetje.
Dus als ik weg ben dan is het enige dat belangrijk is: wanneer kan ik weer terug naar huis!?
Het is dat kinderen nogal duur zijn (zeker met een moeder zoals ik...), anders zou ik zeggen: 'Doet U mij er nog maar een stuk of 4'...

Mochten er meer mensen zijn die contact hebben gemist, ons telefoonnummer is 036-xxxxxxx.