Een Mama-fiets, dat is zóoo 2011...

Nu we dan toch eindelijk 'mama' geworden zijn werd het tijd voor een nieuwe fiets, een 'mama-fiets'.
De keuze was gevallen op de Batavus Mambo Deluxe. Vooral dat 'deluxe', dat doet het hem...
En dat doet het hem ook in de prijs... Prijs van dit luxe-artikel: 850 euro.
Dat vinden wij veel geld voor een beetje staal met een stuur! Maar ja, voor kwaliteit moet je wat over hebben. Na een beetje zoeken op internet kwam ik ze tegen voor 600 euro! Vanwaar dit enorme verschil?
Nou... die van 600 euro waren de kleuren van 2011 en die zijn 'uit'.
Huh?... Nou ja, gewoon zoals ik het zeg: das gewoon niet hip meer, die kleuren van 2011.
Dus... als ik het goed begrijp had ik voor deze fiets een dikke maand geleden nog 850 euro betaald en nu, omdat men besloten heeft over de nieuwe modellen een andere kleur lak te spuiten, krijg ik 30% korting?
Omdat deze fiets toevallig 'parelmoer' heet en niet 'zwart' of 'chanel' (de kleuren van 2012) hou ik ineens 250 euro extra in mn zak?
Nou, doet u mij dan maar parelmoer!
Er was ook nog een roze variant, maar die vond ik echt wel heel erg 2011! Dus die viel af...

En dit is hem dan:

 

Mijn oude stalen ros moet dus plaats maken voor een, inmiddels ook al verouderd, 2011-model. Ik ben helemaal blij! Moest denken aan toen ik mijn oude fiets gekocht heb. Dat was in 1994. Het beestje heeft mij dus 17 jaar trouw gediend (en zal dit blijven doen, want ik wil hem op mn werk zetten om tussendoor naar het kinderdagverblijf te kunnen fietsen). Ik was toen net bij mijn pleegoudens komen wonen. Zij wonen in Hulshorst en ik zat in Elburg op school. Een enkele reis van zo'n drie kwartier (maar misschien is het in mijn gedachten langer geworden dan het in werkelijkheid was...). Ik had die zomer vakantiewerk gedaan in een groentensnijderij in de haven van Elburg. Elke dag zeiknat van het ijskoude water (van het wassen van de groenten) en stinkend naar prei kwam ik thuis. De ochtenden waren leuk en gezellig. De meest uiteenlopende soorten groenten gingen door de snijmachine (pas op voor je vingers) en werden netjes in kratten verpakt. Het ergste vond ik de middagen. Dan schilden we een paar honderd kilo aardappelen. Zo saai! Ome Hein (volgens mij heette die zo) was 'hoofd aardappel' en gooide manden vol van die dingen in een rasp-machine. Maar niet te lang! Want dat is zonde. Vervolgens werden ze op een grote 'vis-tafel' uitgegooid om 1 voor 1 na-geschild te worden. 'Mevrouw de baas' hielp vaak mee en dan voelde ik me vreselijk bekeken en wilde dan nóg beter m'n best doen. Volgens mij deed ik het best heel aardig voor een 16-jarige...

Maar goed. Na een week of 6 had ik maar liefst iets van 1250 gulden verdiend! Wat voelde ik me rijk!

Maar mijn ros van dat moment was een beestje van het merk 'X' en mijn pleegouders vonden dat die niet geschikt was om die lange afstanden naar school mee te fietsen. Ik moest dus van mijn zuur-verdiende geld maar een nieuwe fiets kopen vonden zij. En dat moest er ook 1 zijn van een goed merk. Een Batavus. Ik wilde graag een sportief modelletje, had een hele mooie blauwe uitgezocht, maar daar was volgens mijn pleegvader de bagagedrager te slap van (er moest natuurlijk een schooltas vol boeken op). De fietsenmaker had nog een degelijk stads-modelletje staan en die kon de goedkeuring van mijn pleegvader zeker verdragen.

Maar ik vond hem zo lelijk!!! Hij was soort van olijfgroen en zo 'zwarte kousen'. Ik was zo verdrietig!

In 1 klap was al mijn geld weg (hij was 1175 gulden en ik kreeg nog 75 gulden terug voor mijn verroeste bakkie) en dan ook nog aan zo iets saais als een fiets en dan ook nog aan een heeeeele lelijke fiets. Och, wat een trauma.

Wat de aanschaf van een nieuwe (maar gedateerd, laten we dat niet vergeten!) fiets toch allemaal voor herinneringen boven kan halen.