Denk je alles wel te hebben gehad... net als je denkt dat het weer wat beter gaat... dan kom je op afdeling Eekhoorn... Wat waren we blij gisteren. Anne-Lynn mocht niet naar High Care, nee ze mocht naar een gewone afdeling! Maar toen begon de nachtmerrie pas echt. Toen we op de kamer aankwamen troffen we daar haar 2-jarige kamergenoot die met drie vriendjes aan het spelen was, samen met bijbehorende ouders (regel is niet meer dan drie personen bezoek per bed). Moet Anne-Lynn in deze chaos aan haar slaap komen?
Bij de gratie ligt ze nu dan toch aan de monitor. Als die in alarm springt komt er, enkel als je geluk hebt, een verpleegkundige. Drie keer is mij gevraagd hoe vaak Anne-Lynn melk krijgt. De verpleegkundige kwam aan mij vragen hoe ze toch in hemelsnaam de hydrocortison (poeder) in mijn kind moest krijgen. Om elf uur moest ze voeding, om kwart voor twaalf ben ik het maar gaan halen. Om twee uur moest ik zelf achter haar antibiotica aan (sorry, vergeten) en van HJ begrijp ik dat ze om 5:00 helemaal geen voeding heeft gehad. Om over het druppelen van haar neus ((essentieel om haar neus open te houden) maar te zwijgen. Dus dat doen we nu ook zelf... Verder nog een heleboel andere frustratiepunten die ik hier verder niet zal noemen. Maar wat de toegevoegde waarde van deze afdeling is ten opzichte van thuis is mij echt een raadsel. HJ en ik wijken dan ook geen minuut van haar zijde. We hebben al heel wat meegemaakt de afgelopen weken, maar dit slaat alles. Gisteren was ik echt de wanhoop nabij.
Het voelt hier zoals je wel eens op tv ziet tijdens een documantaire over ontwikkelingslanden, waarbij je een kindje in bed ziet liggen en op de grond de halve familie op matjes, omdat de zorg voor het kind eigenlijk compleet op hen rust.
Alsof je met een heel klein tentje op de camping staat en het de hele week regent.
Alsof je in een hotel een upgrade wordt beloofd en je eindigt in de bezemkast...
Alberto, red mijn vakantie!!! (en God sta ons bij!)
12:00 vanaf afdeling Eekhoorn:
Ik ga naar de balie omdat Anne-Lynn nog steeds geen voeding heeft gehad en vraag of ik dat kan krijgen. 'Is er nog niemand bij jullie geweest? Wat slordig!' is de reactie van de verpleegkundige. Toch blij met de erkenning van de nalatigheid in deze geef ik haar naam en kamernummer door. 'Er komt zo iemand bij jullie' is de belofte.
5 minuten later staat er een voedingsassistente op onze kamer.
Haar vraag luidt: 'Welke soort groenten en vlees vindt jullie dochter lekker?'
Normaal zou ik er om kunnen lachen, maar zijn wij nou gek?????
Term van de dag
Zelfredzaamheid: Vul die zelf maar in, hahaha
Ik ben een hele dag aan het denken, hoe ik moet reageren op je stukje.Wat een ellende,maar blijft Anne-lynn het wel goed doen?
BeantwoordenVerwijderenIk vind alleen dat jullie niet te snel kwaad moeten worden, het is toch aardig dat ze nu al willen weten wat zij later lekker gaat vinden.(grapje)
hopelijk mag ze gauw naar huis. kus.
Lieve Ellen en HJ,
BeantwoordenVerwijderenalles bij gelezen. Ongelofelijk, wat hebben jullie al veel meegemaakt met Anne-Lynn! Helaas is mijn ervaring ook dat het niet overbodig is om mee te kijken met de verpleging. Goed dat jullie vechten voor je dochter. En Ellen, ik ben blij te lezen dat je scherpe blik en je humor je nu goed van pas komen.
Wat ontzettend fijn dat het al zo goed met haar gaat! En zie die tijd tussen de eekhoorns maar als oefening voor straks, als je ook alles zelf moet doen. Want als ik dit zo lees, kan het nooit lang meer duren voor je jullie meisje lekker thuis hebt :)
BeantwoordenVerwijderen