De kleine dingen in het leven

Hier proberen we nog steeds onze draai te vinden.
Leek Anne-Lynn de eerste dagen het schoolvoorbeeld van harmonie, sinds 2 dagen lijkt ze haar ware aard al te laten zien. Bij de minste of geringste kreet ligt ze al bij papa op de arm met een 'fopje', waar we altijd zo 'anti' tegen waren. Slapen doe je natuurlijk op bed, maar de box ligt toch ook wel lekker...
Zou je een kind al zo snel kunnen verpesten?
Nou ja, we kunnen altijd nog Supernanny inhuren als we het echt niet meer weten...

Een groot gedeelte van haar onrust komt waarschijnlijk door mijn niet-terug-te-dringen melkoverschot.
Ze drinkt te gulzig en te veel, waardoor ze zich verslikt, steeds de hik heeft, onrustig is na de voeding, niet aan haar zuigbehoefte komt (vandaar ook toch maar een fopje), darmkrampjes krijgt en tot een uur na de voeding nog steeds overschotten uitspugt.
Het is dus eigenlijk gewoon de schuld van mama... Heeft Supernanny toch gelijk. Die geeft ook altijd de ouders de schuld...

Gisteren dacht ik even iets voor mezelf te gaan doen. Even lekker naar de kapper en wat boodschapjes doen. Ik was hier duidelijk nog niet aan toe...
Bij de kapper ergerde ik me dood dat er nog twee mensen voor mij waren en in de winkel liepen mijn frustraties hoog op toen een mevrouw voor mij maar niet genoeg kleingeld uit haar heeeeele kleine portemonneetje gevist kreeg.
Moest Anne-Lynn geen eten? Ik wil naar huis!!!!
Gisteren om 9 uur naar bed gegaan er zojuist, 12 uur later, pas uitgekomen. Natuurlijk met de nodige voedingen ertussendoor. Was ik gisterennacht helemaal verheugd dat Anne-Lynn een blok van maar liefst 5 uur had gemaakt, vannacht kwam ze helaas weer gewoon om de 3 uur.
Ach, ook midden in de nacht doet een glimlach van je eigen kind het moederhart smelten, toch?


Gedichtje.
Wees bevriend met kleine dingen,
met de kleinste bloem die bloeit,
met de vogeltjes die zingen,
met het vlindertje dat stoeit.
Met de heldere regendroppen,
met de blijde zonneschijn,
wees bevriend met kleine dingen,
en je zult gelukkig zijn.