zaterdag 31 december 2011

Wederom Operatie Flapoor

Joehoe! Vandaag was het weer zo ver: lekker in bad.
Mama had het goed verzonnen. Ik dacht, als ik de pleisters nu eerst doorweek met wasbenzine (tip van het ziekenhuis hoor!), dan is het verwijderen misschien nog makkelijker. Vorige keer ook wasbenzine gebruikt, maar niet zo veel. Dus ik met een watje de pleisters goed doorweekt en ja hoor, binnen no-time waren de pleisters eraf. In tegenstelling tot de vorige keer totaal geen drama.
Maar 5 minuten laten schreeuwde ze moord en brand! Ontroostbaar!
Waarschijnlijk is de wasbenzine ook in haar beschadigde (smettende) huid achter haar oor gekomen en dat voelt blijkbaar niet fijn...
Voelde me een enorm slechte moeder.
Maar... het bad was weer feest! (zie foto) Ook fijn dat we een dubbele wasbak hebben. Eerder gebruikte ik de linker al als badje en het rechter als 'aankleedkussen'. Superhandig (tot het niet meer past).

Verder nog een fotootje van ons kerstkind (met kerstmama) en dat waren dan de laatste foto's van dit jaar. Namens Anne-Lynn wens ik iedereen een heel goed 2012 toe!!!




dinsdag 27 december 2011

Spruw. The End?

Nou, kerst hebben we weer gehad. Eerste kerstdag was erg gezellig en het verbaasde me hoe lang ik het heb volgehouden. De volgende dag moesten we het echter bekopen, want ik lag compleet in coma en Anne-Lynn was zo van slag door alle drukte en gebrek aan regelmaat dat ze eigenlijk alles wilde van wat niet de bedoeling was (bv elk uur drinken) en niets wilde van wat wenselijk was (slapen bijvoorbeeld).
Samen met mijn vermoeidheid was dat een vreselijke combi. Had haar graag een dagje uit willen besteden...

Met onze beestjes gaat het iets minder. (Het gaat dus juist heel goed, maar dat betekent voor de beestjes dat het iets minder gaat, snap ie?).
Anne-Lynn drinkt weer zonder moeite en ik heb al 4 dagen geen verstoppingen meer gehad!!!! Heerlijk zo'n pijnloos leven. Het is bij mij nog niet helemaal weg, maar het voeden doet in elk geval geen pijn meer. (maar dat wil dan ook weer niet zeggen dat ik haar, zoals op 2e kerstdag, elk uur hoef...)

De pleisters op de oren van Anne-Lynn laten om de haverklap los. We hadden al een voorraadje gekregen van het ziekenhuis, maar HJ gaat vandaag nog wat halen want het bleek niet genoeg.
Komend weekend mag Anne-Lynn weer in bad (=positieve benadering) en krijgt ze weer nieuwe pleisters...

Al met al gaat het dus een stuk beter met ons. Anne-Lynn ligt op het moment te slapen en ik ga zo een broodje eten...

zaterdag 24 december 2011

Spruw, aflevering 478

Gisteren om 15:00 werd ik gebeld en om 16:30 zaten we in het Anthoniusziekenhuis. De dokter was een beetje van het verstrooide-professor-type, maar echt een super-aardige man.
Hij onderzocht Anne-Lynn eerst van boven tot onder. Geen idee waarom, maar misschien vond hij het ook wel leuk om zo'n medische zeldzaamheid op zijn spreekuur te hebben. HJ vond dat hij wel erg lang naar haar longen en hart luisterde, maar uiteindelijk werd ze toch helemaal goed gekeurd.
Allereerst het tongriempje. (En voor degene niet niet weten wat dat is: Ga voor de spiegel staan met open mond en doe je tong omhoog. Aan de onderkant zie je vanuit het midden een dun vliesje lopen. Normaal gesproken begint die een centimeter of wat vanaf het puntje, bij Anne-Lynn begon hij al gelijk vanaf het puntje. Haar tong liep ook niet rond van voren, maar had een beetje een hartvorm)
Ik nog even aangegeven dat ik niet zomaar een knip in dat tongriempje wilde zetten, dus of hij wel nog even kritisch wilde kijken of het wel nodig was. Het was nodig...
Oke, daar gingen we weer. Een zelfde soort schaartje als bij 'operatie-bijoor' kwam te voorschijn en dezelfde houtgreep werd toegepast. Ik werd weer misselijk, HJ keek maar even niet, en voor we het wisten was het alweer gedaan. Anne-Lynn huilen natuurlijk, maar na een paar minuten was het ergste leed alweer geleden.
De dokter was verbaasd hoe ontspannen ze met pijn omging, gezien haar geschiedenis en gaf een mooi compliment: Volgens hem betekende dat dat wij het als ouders goed hebben gedaan en dat ze zich dan erg veilig voelt bij ons, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt.
Na dit compliment trok ik mijn schoenen uit, ging er naast staan en groeide vervolgens een centimeter of 50...

Toen het omstreden medicijn voor mij en mijn Candida.
Het blijkt dat huisartsen hun informatie veelal halen uit het Diagnostisch Kompas (super-handig boek overigens), dat volgens Zweedse richtlijnen is opgesteld. Zij geven aan voorzichtig te moeten zijn met Fluconazol en borstvoeding. Ziekenhuizen varen meestal op de Amerikaanse adviesorganen (voor zover ik weer toch erg streng) en zij geven aan dat het middel geen kwaad kan. Beetje raar blijft het wel. dat adviesorganen elkaar tegenspreken, OK. Maar dan verwacht je toch dat de zorg in nederland als geheel hetzelfde adviesorgaan volgt? Blijkbaar niet...
Dus... ik heb mn receptje op zak.

En... op weg naar huis stak Anne-Lynn voor het eerst haar tong uit! Zo grappig! Ik had me daarvoor nooit gerealiseerd dat ze dat helemaal niet kon.
Hopelijk hebben we er goed aan gedaan.

Anders nog iets? We hopen het even van niet...

vrijdag 23 december 2011

Spruw update

Nou, de vervangende huisarts hier in Zeewolde was niet bereid mij het middel Fluconazol voor te schrijven, 'ongeacht welke arts zegt dat het wel kan'. Zo staat het nu eenmaal in het protocol: Fluconazol en borstvoeding is 'no go'. Dus zit ik nog steeds met zere tieten (en de lichamelijke klachten breiden zich uit). Als analist zou ik toch niet vies moeten zijn van een beetje Candida. Als analist weet je toch dat dit micro-organisme bij iedereen op de huid en in de darm voorkomt. Maar ja, bij mij zijn het nu heeeeeeeel veel van die beestjes en opeens voel ik me vies. Alsof ik een SOA heb opgelopen van mn eigen kind.
Overal zie ik beestjes, elk spuugdoekje voelt als een bron van besmetting. Mag ik mn eigen kind nog wel een kusje geven? Voel me best een beetje ongelukkig...

De lactatiekundige heeft contact opgenomen met de bewuste kinderarts in het Anthonius en er zijn wel wat dingen in gang gezet om daar langs te mogen, maar op wat voor termijn?... De lactatiekundige had het over vandaag (gisteren dus) of morgen (vandaag). Maar ik heb nog niets gehoord. Is natuurlijk ook bijna kerst... In het Anthonius wordt ook gekeken naar haar tongriempje. Deze is erg kort, wat ook voor pijnklachten bij de borstvoeding kan zorgen en nog iets ernstigers: spraakachterstand.
Nu ben ik niet voor 'zomaar' een knip zetten, ondanks dat ze er misschien niet zo veel van voelen, maar als een kinderarts aangeeft dat het bij Anne-Lynn mogelijk wel een probleem kan worden, dan doen we het maar wel.

Duim alsjeblieft mee dat ik vandaag nog terecht kan! Anders wordt de kerst een erg pijnlijke aangelegenheid...

woensdag 21 december 2011

Spruw.

Al een week lang heb ik een zere tiet.
Sorry voor het taalgebruik, maar als je zo veel pijn hebt, dan is de term borst of 'buste' gewoon passe.
Nu heb ik behoorlijk wat problemen met de borstvoeding gehad, dus een verstopte melkklier meer of minder, daar doen we al niet moeilijk meer over.
Maar het werd echt steeds erger. Elke dag was er wel weer wat. Tot een week geleden, van de ene op de andere dag, mn tepels in de fik stonden. Mensen wat een pijn! Zelfs een shirtje erop was me te veel. Dus liep ik geregeld 'shirt-loos' door het huis ('Hallo buurman!').
Richting het weekend begon me iets te dagen. Anne-Lynn liet de borst wel erg vaak los, leek het soms helemaal niet leuk te vinden om eten te krijgen. En ze had natuurlijk al 5 weken lang een behoorlijk hoge dosis antibiotica... Eigenlijk moesten we nog een paar dagen, maar ik dacht: die paar dagen op 5 weken zal het verschil niet maken. We zijn toen gestopt met de antibiotica in de hoop de schimmel voor te blijven. Bij elke gaap tuurde ik in haar mondje, maar eigenlijk kon ik niets afwijkends ontdekken.
Zondag hield ik het niet meer. en uit angst dat het mn huwelijk zou kosten heb ik toen de huisartsenpost maar gebeld. Vanwege de medische geschiedenis van Anne-Lynn mochten we gelijk komen. Ik hoopte zo dat ze iets zouden vinden...
Maar helaas. Volgens de arts op de HAP was er bij Anne-Lynn absoluut geen spruw te bekennen en mijn tepels zagen er volgens haar heel gezond uit. Zelf vond ik ze voornamelijk erg (vuur)rood...

In wanhoop de lactatiekundige gemaild die mij ook op de afdeling Eekhoorn had geholpen met de borstvoeding van Anne-Lynn. Vanmorgen konden we op consult.
Haar conclusie: 100% spruw. zowel bij mij als Anne-Lynn.
En gezien mijn klachten zit het zeer waarschijnlijk ook al IN mijn borst.
Dit balen natuurlijk, maar och, wat ben ik blij dat we nu eindelijk weten wat er is.
Ik stond al bijna op het punt om de borstvoeding om te ruilen voor flesvoeding.

Toen moesten we aan de slag om medicatie voorgeschreven te krijgen.
Mijn eigen huisarts bleek weer eens op vakantie en de vervangende huisarts onbereikbaar.
Inmiddels hebben we contact gehad en heb ik haar het medicatie-advies van de lactatiekundige doorgegeven. Omdat er ook een middel op staat wat in de bloedbaan komt, waar huisartsen zeer terughoudend mee zijn, moest de assistent eerst gaan overleggen. De lactatiekundige had dit al voorzien en heeft de naam van een kinderarts in het Anthonius doorgegeven waar ze naar toe kunnen bellen om (hopelijk) overtuigd te raken van het nut van dit middel.
We zijn nu in afwachting op het verlossende woord. En daarna als een speer naar de apotheek.
Hopelijk wordt ons samenbindende borstvoedingsritueel snel in ere hersteld...

maandag 19 december 2011

Een leugentje om bestwil?

Vandaag bezoek gehad van de consultatie-mevrouw.
Zij was vol lof over Anne-Lynn: Wat is ze enorm alert! Wat kan ze al goed 'volgen'! Dat doen kindjes van amper 7 weken meestal nog niet zo goed hoor! En wat is ze enorm goed op gewicht (4660 gram)! En wat lacht ze al mooi! Wat een mooi kindje! En wat een stevig nekje al! Etc etc...

En toen kwam de grote vraag: 'Hebben jullie de vragenlijst nog ingevuld?'
Ik moest een beetje lachen en zij lachte mee: Ja, de vragen gingen wel ver ja.
Vervolgens heb ik uitgelegd wat wij van de lijst vonden en dat kon ze aan de ene kant wel voorstellen.
Toen ze me toch probeerde uit te horen over mijn kijk op mijn jeugd (en dat van HJ) heb ik haar gezegd dat ik wel een lastige puber was geweest (NEE, NEE, geen drugs of zo!!! (had ik me toch nog bijna in de nesten gewerkt)), maar dat zowel ik als HJ een hele fijne, goede en stabiele jeugd hebben gehad!
Dat vond ze erg prettig om te horen. En het voelde niet eens zo fout om hier over te liegen...

Op de valreep voor ze weer vertrok vroeg ze of ze Anne-Lynn nog even mocht bekijken. Tuurlijk, je kijkt maar raak. Anne-Lynn werd op haar buik gelegd en ja hoor, er viel ook niet onderuit te komen:
'Het lijkt wel of ik iets een afplatting zie aan de linkerkant, wat vind jij?'
Met de beste wil van de wereld, ik zag echt niets. Het zou ook wel heel vreemd zijn, want als Anne-Lynn al een voorkeurshouding heeft, dan is het rechts en niet links.
Nou, daar moest ik toch wel heel erg mee oppassen hoor!!!
Het is goed hoor mevrouw. Nog een prettige dag verder en tot ziens...

zondag 18 december 2011

Kijk mam, met oren!!!

Vanmiddag drie uur bezig geweest met 'operatie flapoor'.
Eerst het drama van het verwijderen ervan, daarna troosten met wat mama-melk. Toen in bad, daarna drogen en vervogens weer vastplakken. Wat een drama. HJ probeert haar nog steeds stil te krijgen, maar het heeft blijkbaar erg veel indruk gemaakt.
Het is dat het mooie foto's opgeleverd heeft, anders zou ik bijna spijt hebben dat we de pleisters hebben verschoond. Over 2 weken mogen we weer. Ik kijk er nu al naar uit...



vrijdag 16 december 2011

Je hebt zo van die dagen...

Het is niet dat ik deze site bewust verwaarloos, maar soms heb je van die dagen... Dat zijn gewoon 'gewone' dagen. Niet grappig, niet erg, niks schandaligs... gewoon gewoon.
En eerlijk is eerlijk, dat is ook wel eens lekker!

En zo hebben we dus al een aantal van die dagen. Anne-Lynn doet het goed (donderdag nog door de KNO bevestigd) en is erg veel wakker. Soms vraag ik me af of dat wel normaal is. Ze slaapt prima met geluid, licht en mensen om zich heen, maar alleen op haar donkere kamertje... Dan is ze binnen no-time weer wakker en ligt dan wild met armen en benen te zwaaien. Misschien wel een erfenis van de IC. Daar was natuurlijk altijd wel wat te beleven.
Zelf moet ik opletten genoeg rust te pakken. Erg veel energie is er nog niet. 1 kraambezoekje op een dag vind ik hartstikke leuk, maar daarna stort ik alweer in. Soms voel ik me een beetje schuldig dat ik de hele dag thuis ben, maar eigenlijk niets in het huishouden kan doen. Nou ja, dat zal met de tijd ook wel beter gaan. Hopelijk krikt mn Hb dan ook wat op...

Tot zo ver het nieuws vanuit Huize-vermoeid en wel-te-vree...

dinsdag 13 december 2011

Had ik al verteld...

... dat inmiddels 1 van Anne-Lynn haar bijoortjes is verwijderd?

Eind vorige week moesten we weer naar het ziekenhuis. Dr.  Breugem zou onder plaatselijke verdoving 1 van Anne-Lynn haar bijoortjes verwijderen.
De assistente kwam ons halen in de wachtkamer en vertelde ons dat slechts 1 van de ouders mee naar binnen mocht. Haar advies: 'de sterkste ouder'.
We keken elkaar aan... Uiteindelijk vond HJ mij sterk genoeg...
Op weg naar de behandelkamer vroeg ik mij af waarom toch specifiek om 'de sterkste ouder' was gevraagd. Moest ik haar weer in de houtgreep leggen, zoals ik zo vaak op de IC heb gedaan? In dat geval zou het wel goedkomen, want op de IC ben ik ruimschoots geslaagd voor mijn examen 'houtgrepen en andere medische wantoestanden'. Als ik thuis zou toepassen wat ik daar allemaal heb geleerd... laat het consultatiebureau dat maar niet horen...
Anne-Lynn werd op het operatie-bed gelegd en er kwam een grote kar met zo'n groene lap, met allemaal van die instumenten die je ook in van die horror-film ziet.
Dr. Breugem pakte een grote spuit (verdoving) en vroeg me of ik daar wel tegen kon... 'Ja hoor' zei ik nog stoer 'ik ben wel wat gewend van de IC waar ze heeft gelegen'.
De verdoving vond Anne-Lynn vreselijk. Ik moest even een paar keer slikken.
En toen kwam er een hele grote glimmende schaar (formaat baby-nagelschaartje...)... en opeens begreep ik waarom 'de sterkste ouder' mee naar binnen had gemoeten. Dit was niet letterlijk bedoeld, maar figuurlijk... De schaar knipte zo een stuk van mijn kind af!!! Ik werd misselijk en dacht: als dit maar goed gaat, anders sta ik mooi voor l*l.
Er was bloed, ik voelde een geruststellende hand van de verpleegkundige op mn schouder en voor ik het wist lag ik op de grond... Eh, nee hoor, grapje!
Maar toch, leuk was anders. Het wondje werd gehecht en voor ik het wist stonden we weer buiten. Anne-Lynn was alles al lang weer vergeten, maar ik was toch wel onder de indruk. Daar sta je dan met je IC-ervaring. Daar heb je dus ook niets aan. Als het om je eigen kind gaat is elk pijntje er 1 te veel...

maandag 12 december 2011

Geen zwitsal-baby

Van verschillende kanten krijg ik opmerkingen dat het alweer een paar dagen stil is op de blog.
Maar ja, soms heb je gewoon geen inspiratie of ontbreekt de energie. Mijn reden: ik voel me gewoon een beetje zielig. Dus als ik even mag klagen...

Van de week kregen wij via de mail een leuke aanbieding om 'voor weinig' een mooie foto op canvas te laten zetten. Dus ik overdag onze foto's doorgespit op zoek naar een leuke foto om te vergroten. En eigenlijk werd ik daar een beetje triest van. Van de eeste vier weken hebben we amper foto's en de foto's die we hebben zijn donker/onscherp en wazig. Dit omdat er op de IC niet geflitst mag worden. Om het maar niet te hebben over de lading slangen en draden waar Anne-Lynn mee behangen was. Ook niet echt gezellig op de huiskamermuur.
Daarna volgde er een paar goede dagen thuis (daartussen uiteindelijk wel een foto gevonden) en nu ziet ze er weer niet uit met die pleisters op haar oren...

Voordat Anne-Lynn geboren was zeiden verschillende mensen tegen mij: Baby's zijn zo leuk en ze ruiken ook altijd zo lekker! Nou, mijn kind rook de eerste vier weken naar Sterilium (ontsmettingsmiddel voor je handen), alles behalve een Zwitsal-geurtje. En pleisters op haar oren zijn nu een beetje aan het smetten, dus ruikt het een soort van naar rotte vis (sorry hoor)...
Ik wil ook een Zwitsal-baby!! Dit was niet de afspraak!

Het lijken van die kleine dingen, maar ik word er op het moment toch een beetje verdrietig van. Ach, we gooien het maar weer op de hormonen...

Gisteren hebben we van 1 oor de pleisters vervangen en vandaag heb ik Anne-Lynn in een dikke laag (zwitsal) olie gewreven. Ik kan er weer even tegenaan! Hopelijk kunnen we het smetten binnen de perken houden, anders moeten we de spalk-therapie opgeven.

Sinds een paar dagen lacht ze overigens met volle overtuiging. Daar word ik dan wel weer vrolijk van. En als we dat nu eens mooi op de foto krijgen... dat zou goed staan boven de bank!

donderdag 8 december 2011

Ik ben niet gek... Ik ben een vliegtuig...

Vandaag naar het consultatiebureau geweest, en eerlijk is eerlijk, ik moet mijn woorden terugnemen. De arts was vol lof en Anne-Lynn is niet te dik/mager/lang of te kort zoals ik gedacht had. Sterker nog, ze ligt precies op het landelijk gemiddelde. Wederom dus een zeer gemiddeld kind. Toch vreemd, want in onze ogen is en blijft ze uniek...

Waar ik echter wel een beetje misselijk van werd was de vragenlijst die ik bij thuiskomst tussen mijn papieren vond. Denken ze nu werkelijk dat er ouders zijn die die naar alle eerlijkheid invullen? Ik ben toch niet gek? Ik dacht nog, als ik een stempel in m'n dossier wil, dan is dit m'n kans!
Hieronder een kleine greep uit de vragen:

- Mijn ouders gaven echt om mij (eens, beetje mee eens, beetje oneens, oneens)
- Een van mijn ouders bedreigde de ander
- Ik voelde me gewenst
- Mijn moeder begreep mij (zelfde vraag over vader)
- Soms wens ik dat mijn moeder/vader meer van me had gehouden
- Ik voel me vaak waardeloos
- Ik heb angsten waar niemand van weet
- Ik raak soms geirriteerd als mensen kritische opmerkingen maken over mijn alcoholgebruik
- Ik kan zo driftig worden dat ik ga slaan of met dingen ga gooien
- Soms ben ik bang de controle over mezelf te verliezen
- Etc etc

Aan het einde van de vragenlijst was ik rijp voor het gesticht en heb ik een stuk of drie Prozac naar binnen gegooid. Ik moest terugdenken aan een vragenlijst die ik eens in de brugklas moest invullen en waar ik per ongeluk een beetje te eerlijk was geweest bij de vraag of 'ik me wel eens alleen voelde'. Zo'n beetje de grootste fout van m'n leven om daar 'ja' in te vullen. De ogen van de schoolarts lichtte op en de twee uur daarna zat ik gebakken. Om over de verplichte vervolgafspraken maar te zwijgen.
Maar gelukkig is de vragenlijst van het consultatiebureau 'anoniem' (HJ: 'Waarom staat er eigenlijk een nummer bovenaan die vragenlijst?')... Yeh right!

Maar ik beloof dat, als ik ooit in een waardeloze bui de controle verlies en angsten krijg dat ik met m'n ongewenste kind ga gooien, nadat mensen opmerkingen hebben gemaakt over mijn alcoholgebruik... ik tijdig aan de bel zal trekken!
Ik ben toch niet gek!!!...

woensdag 7 december 2011

Speciaal voor alle fans

Ach, wat is ze leuk...
En voor degene die het nog niet is opgevallen: als je op de foto klikt krijg je hem in het groot. Leuk voor als je hem uit wilt printen en boven je bed wilt hangen...





dinsdag 6 december 2011

Kramp-achtig en spuug-zat

Je zou denken dat we, na alles wat we hebben meegemaakt, onze hand niet meer omdraaien voor normale 'baby-zaken' als krampjes, slapeloze nachten, huiluurtjes, spugen etc.
Maar niets is minder waar! We zijn gewoon heel erg toe aan rust! Zo veel is dat toch niet gevraagd? Zo jammer dat Anne-Lynn dat niet snapt...
En wat ook zo jammer is, het is steeds zo'n gepuzzel om uit te vinden wat er precies loos is. Waarom niet een duidelijke gebruiksaanwijzing? Waarom geen boardcomputer die je simpel kunt uitlezen? Waarom geen telefonische helpdesk?... En dan denk je antwoorden te vinden op 'Google is your friend' en dan krijg je voor elk probleem 10 verschillende adviezen, waardoor je helemaal door de bomen het bos niet meer ziet. Zondagavond werden we tot wanhoop gedreven door krampjes. Tenminste, ik wil graag geloven dat het krampjes waren, want dan heeft onze vreselijke avond in ieder geval een oorzaak gehad. Anne-Lynn was ontroostbaar. HJ haakte al snel af ('dan weet ik het ook niet meer hoor!') en de rest van de avond heb ik, met Anne-Lynn op de arm, een vierdaagse-afstand afgelegd in mn eigen woonkamer.
Als soort van toegift werd deze avond gevolgd door een nacht waarin Anne-Lynn nogal zeer dorstig bleek en zo'n beetje elk uur wel wilde drinken. Tenminste, dat denk ik. Ze werd in ieder geval steeds wakker en huilde. Maar ja, zeker weet je dat dus niet, want ze heeft het niet echt letterlijk zo gezegd...
Aan spuug ook geen gebrek. Tot nu toe werd dit toegeschreven aan mijn overproductie aan melk, waardoor Anne-Lynn te gulzig drinkt, te veel binnenkrijgt en het overschot in het uur daarna loost op alle willekeurige kledingstukken in de buurt (natuurlijk altijd net naast het spuugdoekje).
Maar ja, misschien is het toch wel reflux. (of misschien ook niet, wie zal het zeggen).
Tip: hou je kind na het voeden een half uur rechtop! Overdag is dat een reuze goede tip, maar als je al amper aan je slaap toekomt, dan heb je echt niet ook nog zin om midden in de nacht een half uur met je kind overeind te zitten. Vervolgens doe je dat dus niet, met als gevolg dat je de volgende ochtend het hele bed kan verschonen omdat ze alles ondergekotst heeft.
Ondertusen ben ik aan de saliethee, om mijn melkproductie verder terug te dringen, maar drink vooral met mate, want voor je het weet heb je helemaal geen melkproductie meer.
Het valt niet mee, het valt niet mee.
Maar goed, aan de andere kant, aan een gebruiksaanwijzing heb je meestal ook bar-weinig. Als iets niet werkt staat daar stee-vast 'Controleer of de stekker wel in het stopcontact zit.'
Een advies waar wij weinig mee kunnen, want wij zijn voornamelijk geinteresseerd in hoe je de stekker UIT het stopcontact krijgt. Met andere woorden: 'Waar zit de uit-knop?'

zondag 4 december 2011

Het stempel: 'Lastige ouders'

Waarschijnlijk is het voor andere ouders al heel lang duidelijk, maar eindelijk zijn wij er zelf ook achter: Als je denkt dat iets goed is voor je kind, regel het dan lekker zelf, zit er bovenop en maak je niet te veel afhankelijk van anderen...
Dinsdagmiddag, na het teleurstellende bezoekje aan de poli plastische chirurgie heb ik eigenhandig een mailtje gestuurd aan Dr Breugem en daar eigen foto's van Anne-Lynn aan toegevoegd. Toen ik eerder die dag de poli in het Meander belde had zijn assistente al laten weten zowiezo niet eerder dan volgende week een plekje te hebben, maar ik dacht: wie niet waagt, die niet wint. Ik was het wachten zat en was er klaar mee te vertrouwen op anderen, want door 'die anderen' hadden we nu al meer dan 2 weken vertraging.
Om heel kort te gaan, woensdagmiddag had ik reactie van Dr. Breugem en vrijdagochtend zaten we bij hem op de poli!
We hebben dan misschien al vanaf Anne-Lynn haar geboorte het stempel 'lastige ouders', maar het scheelt me geen hol. Haar oortjes zijn gespalkt en nu maar duimen dat het allemaal nog op tijd is geweest.
Dr. Breugem heeft ook nog actief meegedacht over haar bijoortjes en 1 daarvan wordt volgende week al onder plaatselijke verdoving verwijderd (dat moet ook voor een leeftijd van 6 weken). De andere moet tzt onder narcose, maar wij zijn eigenlijk niet van plan om Anne-Lynn zo jong alweer onder narcose te laten gaan voor enkel iets cosmetisch. Misschien dus later als ze toch nog onder het mes moet voor haar neus (gecombineerde OK dus).
Het vreet energie, al die ziekenhuisbezoekjes, maar alles voor ons schatje.

En dan begint volgende week ook nog het hele consternatie-bureau-circus, waarin je moet strijden om te bewijzen dat je kind echt wel normaal is en niet te dik/te mager/ te lang/ te kort/achterloopt in ontwikkeling etc etc etc. Heb er al zo veel verhalen over gehoord.
Ik ben vast van plan om dat geneuzel allemaal langs me heen te laten glijden. En mochten er problemen zijn, dan gaan we wel naar een echte arts!
Hebben ze op het consternatiebureau tenminste ook weer een goede reden om een stempel 'lastige ouders' in het dossier te zetten.
En gelijk hebben ze...

donderdag 1 december 2011

Starwars

Misschien moet ik toch even iets uitleggen over het plaatje van yoda twee dagen geleden. Het is niet ik die Anne-Lynn vergelijkt met 'het goene mannetje uit Starwars', nee het is notabene mijn eigen man!
Toen Anne-Lynn geboren werd en op mijn buik werd gelegd schrokken we beiden toch wel een beetje. Ze was namelijk van top tot teen bedekt met een enorme laag huidsmeer. Ook de verloskundige moest toegeven dat het extreem was voor een kind dat gewoon op termijn is. 'Weet je waar ze op lijkt?' vroeg HJ mij. 'Op dat groene mannetje uit Starwars!' De weken ervoor waren net alle starwars-films herhaald op tv en had ik daar verplicht naar moeten kijken. Het mannetje stond me dan ook zeer helder voor de geest... Toen we thuiskwamen vertelde HJ het voorval aan de buurman en ook hij kon zich levendig voortellen hoe Anne-Lynn er bij de geboorte had uitgezien...
Ik zou hier graag een fotootje van Anne-Lynn plaatsen als bewijs, maar met die Vereniging Martijn op de loer weet je het maar nooit. Geen naaktfoto's van mijn dochter op internet dus...

Toen het spalken van Anne-Lynn haar oortjes ter sprake kwam bezocht ik op internet de site waar de spalkjes en toebehoren besteld kunnen worden. Hier werden ook een aantal afwijkende vormen van oren besproken, met allemaal een eigen medische naam. In de volksmond echter 'Yoda-ears' en 'Spock-ears'. De vergelijking was dus alweer gemaakt.

Ik verzin het echt niet hoor! Ik zou mijn dochter nooit uitschelden voor Yoda, dat doet een moeder  natuurlijk niet.
Ik zeg altijd gewoon 'Flappie'...