Bij de weg: herkennen jullie het onderlipje?
woensdag 25 januari 2012
vrijdag 20 januari 2012
Nieuwe oren.
Nieuw
Miss Universe zal ze er niet mee worden, maar dat is toch een stuk beter dan het was...
donderdag 19 januari 2012
Reflux met kwantum-korting
Soms heb je van die dagen... En gisteren was het er weer zo-een.
Anne-Lynn spuugt. En ze spuugt behoorlijk. Na de voeding, tussen de voeding, vlak voor de volgende voeding... Anne-Lynn spuugt altijd. En tot nu toe had iedereen er mij van proberen te overtuigen (huisarts, consultatiebureau en zelfs vriendinnen die notabene niet eens kinderen hebben) dat spugen normaal is en dat het er nu eenmaal bij hoort. Nou, eigenlijk vonden wij de grens van 'normaal' al behoorlijk overschreden.
Gisteren moest ik naar het WKZ. Ik moest naar de gyn (heb ik dat al ergens geschreven: vloeien wil niet stoppen, dus is men met het beter loodgieterswerk begonnen). Daar aangekomen kotst Anne-Lynn echt alles onder en dat terwijl de voeding alweer 2 uur geleden is. Alles was zeiknat.
'Dat is niet goed hoor!' zei een verpleegkundige.
'Jawel hoor, das normaal' probeerde ik nog...
Binnengekomen bij de gyn zei deze dat ze Anne-Lynn om dit moment belangrijker vond dan mij en dat het verstandig zou zijn om even met spoed langs de KNO en kinderarts te gaan.
Ze belde voor mij naar de KNO en gelukkig kon ik gelijk terecht. Zou het dan door benauwdheid komen? Is haar neus weer dicht gaan zitten? Gelukkig kregen we, na dat vreselijke onderzoek met zo'n camera-tje in haar neus, al snel het goede nieuws dat er met haar luchtwegen niets aan de hand is.
Een hele opluchting, letterlijk en figuurlijk. Van de KNO gingen we weer terug naar de gyn. Ik had nog net een half uurtje voor ik me moest melden op de spoedpoli 'algemene kindergeneeskunde'.
De gyn... tja, wat zal ik daar over schrijven?. Zo belangrijk vond ze me immers niet (dit is een grapje mensen!)
Toen door naar de poli kindergeneeskunde. En dan sta je weer aan zo'n balie en je verwacht bijna dat iemand eens een keer zegt: 'Spaart u ook Airmiles?', 'Heeft u ook een klantenkaart?', 'Wilt u koopzegeltjes?', 'Bonuskaart?', 'Ja, maar het zijn de stapelweken hoor!' 'HAMSTEREN!!!'
Maar nee, geen kwantum-korting in de gezondheidszorg.
Sterker nog, in de gezondheidszorg wordt gewerkt met zogenaamde DBC's. DBC staat voor Diagnose Behandel Combinatie. Stel, u heeft last van Reflux (ik noem maar wat...) en u krijgt hiervoor een verwijzing voor het ziekenhuis, dan wordt er een DBC geopend voor die specifieke klacht. Aan elke gedefinieerde DBC hangt een prijskaartje. Een jaar lang mag u voor hetzelfde geld klagen over uw reflux-klachten en de dokter zal u een behandeling voorstellen. Maar, stel dat u voor uw klacht maar 1 keer bij de arts hoeft te zijn, dan betaalt u toch het volledige prijskaartje van dat specifieke DBC. En erger nog, als u voor een andere probleem bij dezelfde arts moet zijn, dan wordt er een nieuwe DBC geopend. Je betaalt dus niet de echte kosten van een behandeling, maar een soort gemiddelde. Zo kan het dus zijn dat je na een enkel gesprek met een arts al volledig door je eigen risico heen bent...
Beetje bizar systeem...
Maar goed, geen korting dus. en eigenlijk boeit het me ook weinig. We betalen ons scheel aan onze ziektekostenverzekering, maar de premie van Anne-Lynn hebben we er voor de komende 40 jaar al volledig uit!
We dwalen af. De spoed-poli kindergeneeskunde. Dat was eigenlijk zo gepiept. Voor mij was het ook zo klaar als een klontje: Anne-Lynn heeft reflux, zoals zoveel kinderen. Het maagklepje is bij jonge kinderen nog niet volgroeid, waardoor er makkelijk voeding vanuit de maag weer terug omhoog kan komen. Op zich niet erg (enkel vervelend voor de wasmachine), maar als het te erg wordt kan het omhooggekomen maagzuur de slokdarm beschadigen en dat doet pijn. Zo krijg je na een tijdje een erg ontevreden kind. Ik dacht alleen dat het een kwestie van tijd was. Dat het spugen en ongemakken juist minder zouden moeten worden met de tijd. Dit schijnt niet helemaal waar. Kleine baby's hebben nog niet veel maagzuur, dus hebben ze er beperkt last van. Juist op de leeftijd van Anne-Lynn beginnen de kleintjes meer zuur aan te maken en dan begint de ellende. Weer wat geleerd.
Waren we net blij dat alle medicatie afgebouwd was, beginnen we weer opnieuw.
Anne-Lynn krijgt nu een middel waardoor haar voeding versneld vanuit de maag wordt doorgesluisd naar de darmen (en dan kan het dus niet meer omhoog komen) en een zuurremmer, zeg maar Rennies voor baby's. We hopen dat het werkt...
Om 10:00 waren we van huis gegaan. Om 16:00 waren we weer thuis.
Roze wolk, roze wolk, waar ben je toch gebleven...
Maar pssstt... Anne-Lynn ligt heel zoet te slapen in de box. Ze heeft nog hetzelfde shirtje aan als gisterenavond en dat is echt een wonder!!!
Anne-Lynn spuugt. En ze spuugt behoorlijk. Na de voeding, tussen de voeding, vlak voor de volgende voeding... Anne-Lynn spuugt altijd. En tot nu toe had iedereen er mij van proberen te overtuigen (huisarts, consultatiebureau en zelfs vriendinnen die notabene niet eens kinderen hebben) dat spugen normaal is en dat het er nu eenmaal bij hoort. Nou, eigenlijk vonden wij de grens van 'normaal' al behoorlijk overschreden.
Gisteren moest ik naar het WKZ. Ik moest naar de gyn (heb ik dat al ergens geschreven: vloeien wil niet stoppen, dus is men met het beter loodgieterswerk begonnen). Daar aangekomen kotst Anne-Lynn echt alles onder en dat terwijl de voeding alweer 2 uur geleden is. Alles was zeiknat.
'Dat is niet goed hoor!' zei een verpleegkundige.
'Jawel hoor, das normaal' probeerde ik nog...
Binnengekomen bij de gyn zei deze dat ze Anne-Lynn om dit moment belangrijker vond dan mij en dat het verstandig zou zijn om even met spoed langs de KNO en kinderarts te gaan.
Ze belde voor mij naar de KNO en gelukkig kon ik gelijk terecht. Zou het dan door benauwdheid komen? Is haar neus weer dicht gaan zitten? Gelukkig kregen we, na dat vreselijke onderzoek met zo'n camera-tje in haar neus, al snel het goede nieuws dat er met haar luchtwegen niets aan de hand is.
Een hele opluchting, letterlijk en figuurlijk. Van de KNO gingen we weer terug naar de gyn. Ik had nog net een half uurtje voor ik me moest melden op de spoedpoli 'algemene kindergeneeskunde'.
De gyn... tja, wat zal ik daar over schrijven?. Zo belangrijk vond ze me immers niet (dit is een grapje mensen!)
Toen door naar de poli kindergeneeskunde. En dan sta je weer aan zo'n balie en je verwacht bijna dat iemand eens een keer zegt: 'Spaart u ook Airmiles?', 'Heeft u ook een klantenkaart?', 'Wilt u koopzegeltjes?', 'Bonuskaart?', 'Ja, maar het zijn de stapelweken hoor!' 'HAMSTEREN!!!'
Maar nee, geen kwantum-korting in de gezondheidszorg.
Sterker nog, in de gezondheidszorg wordt gewerkt met zogenaamde DBC's. DBC staat voor Diagnose Behandel Combinatie. Stel, u heeft last van Reflux (ik noem maar wat...) en u krijgt hiervoor een verwijzing voor het ziekenhuis, dan wordt er een DBC geopend voor die specifieke klacht. Aan elke gedefinieerde DBC hangt een prijskaartje. Een jaar lang mag u voor hetzelfde geld klagen over uw reflux-klachten en de dokter zal u een behandeling voorstellen. Maar, stel dat u voor uw klacht maar 1 keer bij de arts hoeft te zijn, dan betaalt u toch het volledige prijskaartje van dat specifieke DBC. En erger nog, als u voor een andere probleem bij dezelfde arts moet zijn, dan wordt er een nieuwe DBC geopend. Je betaalt dus niet de echte kosten van een behandeling, maar een soort gemiddelde. Zo kan het dus zijn dat je na een enkel gesprek met een arts al volledig door je eigen risico heen bent...
Beetje bizar systeem...
Maar goed, geen korting dus. en eigenlijk boeit het me ook weinig. We betalen ons scheel aan onze ziektekostenverzekering, maar de premie van Anne-Lynn hebben we er voor de komende 40 jaar al volledig uit!
We dwalen af. De spoed-poli kindergeneeskunde. Dat was eigenlijk zo gepiept. Voor mij was het ook zo klaar als een klontje: Anne-Lynn heeft reflux, zoals zoveel kinderen. Het maagklepje is bij jonge kinderen nog niet volgroeid, waardoor er makkelijk voeding vanuit de maag weer terug omhoog kan komen. Op zich niet erg (enkel vervelend voor de wasmachine), maar als het te erg wordt kan het omhooggekomen maagzuur de slokdarm beschadigen en dat doet pijn. Zo krijg je na een tijdje een erg ontevreden kind. Ik dacht alleen dat het een kwestie van tijd was. Dat het spugen en ongemakken juist minder zouden moeten worden met de tijd. Dit schijnt niet helemaal waar. Kleine baby's hebben nog niet veel maagzuur, dus hebben ze er beperkt last van. Juist op de leeftijd van Anne-Lynn beginnen de kleintjes meer zuur aan te maken en dan begint de ellende. Weer wat geleerd.
Waren we net blij dat alle medicatie afgebouwd was, beginnen we weer opnieuw.
Anne-Lynn krijgt nu een middel waardoor haar voeding versneld vanuit de maag wordt doorgesluisd naar de darmen (en dan kan het dus niet meer omhoog komen) en een zuurremmer, zeg maar Rennies voor baby's. We hopen dat het werkt...
Om 10:00 waren we van huis gegaan. Om 16:00 waren we weer thuis.
Roze wolk, roze wolk, waar ben je toch gebleven...
Maar pssstt... Anne-Lynn ligt heel zoet te slapen in de box. Ze heeft nog hetzelfde shirtje aan als gisterenavond en dat is echt een wonder!!!
vrijdag 13 januari 2012
Een Mama-fiets, dat is zóoo 2011...
Nu we dan toch eindelijk 'mama' geworden zijn werd het tijd voor een nieuwe fiets, een 'mama-fiets'.
De keuze was gevallen op de Batavus Mambo Deluxe. Vooral dat 'deluxe', dat doet het hem...
En dat doet het hem ook in de prijs... Prijs van dit luxe-artikel: 850 euro.
Dat vinden wij veel geld voor een beetje staal met een stuur! Maar ja, voor kwaliteit moet je wat over hebben. Na een beetje zoeken op internet kwam ik ze tegen voor 600 euro! Vanwaar dit enorme verschil?
Nou... die van 600 euro waren de kleuren van 2011 en die zijn 'uit'.
Huh?... Nou ja, gewoon zoals ik het zeg: das gewoon niet hip meer, die kleuren van 2011.
Dus... als ik het goed begrijp had ik voor deze fiets een dikke maand geleden nog 850 euro betaald en nu, omdat men besloten heeft over de nieuwe modellen een andere kleur lak te spuiten, krijg ik 30% korting?
Omdat deze fiets toevallig 'parelmoer' heet en niet 'zwart' of 'chanel' (de kleuren van 2012) hou ik ineens 250 euro extra in mn zak?
Nou, doet u mij dan maar parelmoer!
Er was ook nog een roze variant, maar die vond ik echt wel heel erg 2011! Dus die viel af...
En dit is hem dan:
De keuze was gevallen op de Batavus Mambo Deluxe. Vooral dat 'deluxe', dat doet het hem...
En dat doet het hem ook in de prijs... Prijs van dit luxe-artikel: 850 euro.
Dat vinden wij veel geld voor een beetje staal met een stuur! Maar ja, voor kwaliteit moet je wat over hebben. Na een beetje zoeken op internet kwam ik ze tegen voor 600 euro! Vanwaar dit enorme verschil?
Nou... die van 600 euro waren de kleuren van 2011 en die zijn 'uit'.
Huh?... Nou ja, gewoon zoals ik het zeg: das gewoon niet hip meer, die kleuren van 2011.
Dus... als ik het goed begrijp had ik voor deze fiets een dikke maand geleden nog 850 euro betaald en nu, omdat men besloten heeft over de nieuwe modellen een andere kleur lak te spuiten, krijg ik 30% korting?
Omdat deze fiets toevallig 'parelmoer' heet en niet 'zwart' of 'chanel' (de kleuren van 2012) hou ik ineens 250 euro extra in mn zak?
Nou, doet u mij dan maar parelmoer!
Er was ook nog een roze variant, maar die vond ik echt wel heel erg 2011! Dus die viel af...
En dit is hem dan:
Mijn oude stalen ros moet dus plaats maken voor een, inmiddels ook al verouderd, 2011-model. Ik ben helemaal blij! Moest denken aan toen ik mijn oude fiets gekocht heb. Dat was in 1994. Het beestje heeft mij dus 17 jaar trouw gediend (en zal dit blijven doen, want ik wil hem op mn werk zetten om tussendoor naar het kinderdagverblijf te kunnen fietsen). Ik was toen net bij mijn pleegoudens komen wonen. Zij wonen in Hulshorst en ik zat in Elburg op school. Een enkele reis van zo'n drie kwartier (maar misschien is het in mijn gedachten langer geworden dan het in werkelijkheid was...). Ik had die zomer vakantiewerk gedaan in een groentensnijderij in de haven van Elburg. Elke dag zeiknat van het ijskoude water (van het wassen van de groenten) en stinkend naar prei kwam ik thuis. De ochtenden waren leuk en gezellig. De meest uiteenlopende soorten groenten gingen door de snijmachine (pas op voor je vingers) en werden netjes in kratten verpakt. Het ergste vond ik de middagen. Dan schilden we een paar honderd kilo aardappelen. Zo saai! Ome Hein (volgens mij heette die zo) was 'hoofd aardappel' en gooide manden vol van die dingen in een rasp-machine. Maar niet te lang! Want dat is zonde. Vervolgens werden ze op een grote 'vis-tafel' uitgegooid om 1 voor 1 na-geschild te worden. 'Mevrouw de baas' hielp vaak mee en dan voelde ik me vreselijk bekeken en wilde dan nóg beter m'n best doen. Volgens mij deed ik het best heel aardig voor een 16-jarige...
Maar goed. Na een week of 6 had ik maar liefst iets van 1250 gulden verdiend! Wat voelde ik me rijk!
Maar mijn ros van dat moment was een beestje van het merk 'X' en mijn pleegouders vonden dat die niet geschikt was om die lange afstanden naar school mee te fietsen. Ik moest dus van mijn zuur-verdiende geld maar een nieuwe fiets kopen vonden zij. En dat moest er ook 1 zijn van een goed merk. Een Batavus. Ik wilde graag een sportief modelletje, had een hele mooie blauwe uitgezocht, maar daar was volgens mijn pleegvader de bagagedrager te slap van (er moest natuurlijk een schooltas vol boeken op). De fietsenmaker had nog een degelijk stads-modelletje staan en die kon de goedkeuring van mijn pleegvader zeker verdragen.
Maar ik vond hem zo lelijk!!! Hij was soort van olijfgroen en zo 'zwarte kousen'. Ik was zo verdrietig!
In 1 klap was al mijn geld weg (hij was 1175 gulden en ik kreeg nog 75 gulden terug voor mijn verroeste bakkie) en dan ook nog aan zo iets saais als een fiets en dan ook nog aan een heeeeele lelijke fiets. Och, wat een trauma.
Wat de aanschaf van een nieuwe (maar gedateerd, laten we dat niet vergeten!) fiets toch allemaal voor herinneringen boven kan halen.
maandag 9 januari 2012
Tips gevraagd
Hier een vraag aan alle doorgewinterde moeders:
Anne-Lynn kan sinds een week doorslapen, maar doet dat niet altijd (ene dag wel, andere niet).
Als de dag net zo valt dat rond 23:00 haar laatste voeding is, dan trekt ze het wel tot een uur of 7:00.
De regelmaat overdag is echter ver te zoeken, ik krijg er geen grip op.
Soms valt ze dus om 20:00/21:00 in slaap en slaapt, als het aan haar ligt, ook gewoon door na 23:00. Dan wordt ze dus midden in de nacht weer wakker.
De vraag is dus: Hoe krijg ik haar zover dat ze de nacht doorslaapt?
Moet ik:
A. Niet zeuren en haar gewoon de dienst uit laten maken (het komt vanzelf wel een keer goed).
B. Haar ruim voor 23:00 wakker maken zodat ze nog wat energie kwijt kan, kan drinken en vervolgens moe en voldaan genoeg is om de nacht door te komen. (En dus rond 23:00 weer in bed leggen).
C. Haar net voor 23:00 wakker maken, voeden en gelijk weer terug in bed leggen (zonder een poos wakker te zijn dus).
We hadden haar net wakker gemaakt volgens het B-principe, maar eigenlijk lag ze maar een beetje in het niet te staren. Bijna nog te moe om haar ogen open te houden, zo ziellig. Er zat geen energie in, dus kon ze die ook niet kwijtraken voor de nacht...
Lastig, lastig...
Alle tips welkom. Mama wil ook heel graag doorslapen namelijk. Ben er van overtuigd dat het mijn algeheel welzijn erg goed zou doen...
Anne-Lynn kan sinds een week doorslapen, maar doet dat niet altijd (ene dag wel, andere niet).
Als de dag net zo valt dat rond 23:00 haar laatste voeding is, dan trekt ze het wel tot een uur of 7:00.
De regelmaat overdag is echter ver te zoeken, ik krijg er geen grip op.
Soms valt ze dus om 20:00/21:00 in slaap en slaapt, als het aan haar ligt, ook gewoon door na 23:00. Dan wordt ze dus midden in de nacht weer wakker.
De vraag is dus: Hoe krijg ik haar zover dat ze de nacht doorslaapt?
Moet ik:
A. Niet zeuren en haar gewoon de dienst uit laten maken (het komt vanzelf wel een keer goed).
B. Haar ruim voor 23:00 wakker maken zodat ze nog wat energie kwijt kan, kan drinken en vervolgens moe en voldaan genoeg is om de nacht door te komen. (En dus rond 23:00 weer in bed leggen).
C. Haar net voor 23:00 wakker maken, voeden en gelijk weer terug in bed leggen (zonder een poos wakker te zijn dus).
We hadden haar net wakker gemaakt volgens het B-principe, maar eigenlijk lag ze maar een beetje in het niet te staren. Bijna nog te moe om haar ogen open te houden, zo ziellig. Er zat geen energie in, dus kon ze die ook niet kwijtraken voor de nacht...
Lastig, lastig...
Alle tips welkom. Mama wil ook heel graag doorslapen namelijk. Ben er van overtuigd dat het mijn algeheel welzijn erg goed zou doen...
zondag 8 januari 2012
Blind date.
Soms als Anne-Lynn ligt te slapen neem ik even goed de tijd om haar eens goed te bekijken. Wat is ze mooi! Geregeld valt het me ook op dat ze in haar slaap ligt te glimlachen. Ik denk dan: Ze ligt nu al van knappe mannen te dromen!
En dat is toch een beetje eng. Met meisjes moet je toch een beetje oppassen en een beetje in de gaten houden dat ze wel met het juiste slag volk omgaan en met een geschikte vent thuis komen. Een leuke jongen, van het juiste niveau, uit de juiste 'klasse', met goede 'looks' en geen feestbeest van sex, drank en rock-and-roll. Als ouder hoop je toch altijd maar dat je daar een beetje positieve invloed op kunt uitoefenen en ik dacht dus: hier kun je niet vroeg genoeg mee beginnen!
Afgelopen week had Anne-Lynn dan ook haar eerste blind-date. Mama had een geschikte knul voor haar gevonden uit het juiste milieu, met goede looks (lichtgetinte huidskleur, dat vindt mama zo mooi) en niet geheel onbelangrijk: leuke ouders (anders zit je toch maar opgescheept met die schoonouders, dus ook daar moet je rekening mee houden). We zullen de toekomstige echtgenoot 'M' noemen. In ieder geval tot de trouwkaarten gedrukt zijn...
Op de bewuste dag waren we beiden natuurlijk op van de zenuwen. Anne-Lynn had haar mooiste kleren aangedaan en ik probeerde die met een slab, die ongeveer zo groot is als zij zelf, schoon te houden. Ik was zelfs nog even naar de kapper gegaan. Thuis in complete chaos alles in de auto gedaan: Kinderwagen, buggy, luiers, extra kleren, jas van mama etc etc. Met een kind op stap... daar is de aygo bijna te klein voor.
De introductie met M ging prima. Eerst nog wat onwennig de kat uit de boom kijken, maar toen we ze uiteindelijk bij elkaar in de box legden lagen ze na 5 minuten al arm-in-arm.
Ho! Dit gaat wel erg snel. Toch thuis maar eens beginnen met sexuele voorlichting, want toen een poosje later de luier verschoond moest worden en de billen bloot lagen... nou, je zag ze kijken!
Verder een hele gezellige middag gehad samen (de mama's overigens ook), dus ik denk zeker dat hier iets moois aan het opbloeien is.
Zo, heeft mama dat toch even mooi geregeld!!!
En dat is toch een beetje eng. Met meisjes moet je toch een beetje oppassen en een beetje in de gaten houden dat ze wel met het juiste slag volk omgaan en met een geschikte vent thuis komen. Een leuke jongen, van het juiste niveau, uit de juiste 'klasse', met goede 'looks' en geen feestbeest van sex, drank en rock-and-roll. Als ouder hoop je toch altijd maar dat je daar een beetje positieve invloed op kunt uitoefenen en ik dacht dus: hier kun je niet vroeg genoeg mee beginnen!
Afgelopen week had Anne-Lynn dan ook haar eerste blind-date. Mama had een geschikte knul voor haar gevonden uit het juiste milieu, met goede looks (lichtgetinte huidskleur, dat vindt mama zo mooi) en niet geheel onbelangrijk: leuke ouders (anders zit je toch maar opgescheept met die schoonouders, dus ook daar moet je rekening mee houden). We zullen de toekomstige echtgenoot 'M' noemen. In ieder geval tot de trouwkaarten gedrukt zijn...
Op de bewuste dag waren we beiden natuurlijk op van de zenuwen. Anne-Lynn had haar mooiste kleren aangedaan en ik probeerde die met een slab, die ongeveer zo groot is als zij zelf, schoon te houden. Ik was zelfs nog even naar de kapper gegaan. Thuis in complete chaos alles in de auto gedaan: Kinderwagen, buggy, luiers, extra kleren, jas van mama etc etc. Met een kind op stap... daar is de aygo bijna te klein voor.
De introductie met M ging prima. Eerst nog wat onwennig de kat uit de boom kijken, maar toen we ze uiteindelijk bij elkaar in de box legden lagen ze na 5 minuten al arm-in-arm.
Ho! Dit gaat wel erg snel. Toch thuis maar eens beginnen met sexuele voorlichting, want toen een poosje later de luier verschoond moest worden en de billen bloot lagen... nou, je zag ze kijken!
Verder een hele gezellige middag gehad samen (de mama's overigens ook), dus ik denk zeker dat hier iets moois aan het opbloeien is.
Zo, heeft mama dat toch even mooi geregeld!!!
zaterdag 7 januari 2012
In de war.
Een paar dagen geleden gaf ik Anne-Lynn rond een uur of elf te eten en vervolgens vielen we alle drie doodmoe in slaap. Toen Anne-Lynn weer wakker werd voor haar volgende voeding was het nog donker. Maar toen ik op de klok keek bleek het zeven uur in de ochtend! Ik schrok me wild! Was ik zo moe geweest dat ik haar niet had gehoord voor haar nachtvoeding? Maar nee, al snel realiseerde me ik het heuglijke feit dat Anne-Lynn voor het eerst een nacht had doorgeslapen. Op een leeftijd van negen weken al!!! Ik was trots (en enorm blij!). Maar iets in mijn achterhoofd was sceptisch: het was vast een eenmalige actie geweest.
De dag erop viel Anne-Lynn om 21:00 pas in slaap. Om 23:00 twijfelde ik: zou ik haar nu wakker moeten maken? Ik deed het niet, vond het toch wat zielig. Ze kwam weer om 04:00. Midden in de nacht dus, maar wederom had ze een ruk van 7 uur gemaakt.
Ze leek er een sport van te maken. Die ochtend voedde ik haar om 8:00 en om 13:00 heb ik haar maar weer gegeven, al vroeg ze er nog niet echt om. Dit kan toch niet normaal zijn dacht ik nog? Wat moet ik met zoveel vrije tijd? Ik mis m'n kind! Waarom slaapt ze nog steeds?
Uiteindelijk denk ik dat ze toch wat te weinig melk heeft gehad die dag, want vannacht kwam ze opeens weer wel...
Kortom... we zijn een beetje in de war, mijn smurfje en ik.
Ze ligt op het moment in bed, maar slaapt niet. Ik ga haar zo maar weer even halen, want ik mis haar. Mijn kind is niet aanhankelijk, mijn kind heeft een moeder die aanhankelijk is...
Mmmm, als dat maar goed gaat. Ik maak me er niet zo druk om. Is het echte genieten dan eindelijk begonnen?
De dag erop viel Anne-Lynn om 21:00 pas in slaap. Om 23:00 twijfelde ik: zou ik haar nu wakker moeten maken? Ik deed het niet, vond het toch wat zielig. Ze kwam weer om 04:00. Midden in de nacht dus, maar wederom had ze een ruk van 7 uur gemaakt.
Ze leek er een sport van te maken. Die ochtend voedde ik haar om 8:00 en om 13:00 heb ik haar maar weer gegeven, al vroeg ze er nog niet echt om. Dit kan toch niet normaal zijn dacht ik nog? Wat moet ik met zoveel vrije tijd? Ik mis m'n kind! Waarom slaapt ze nog steeds?
Uiteindelijk denk ik dat ze toch wat te weinig melk heeft gehad die dag, want vannacht kwam ze opeens weer wel...
Kortom... we zijn een beetje in de war, mijn smurfje en ik.
Ze ligt op het moment in bed, maar slaapt niet. Ik ga haar zo maar weer even halen, want ik mis haar. Mijn kind is niet aanhankelijk, mijn kind heeft een moeder die aanhankelijk is...
Mmmm, als dat maar goed gaat. Ik maak me er niet zo druk om. Is het echte genieten dan eindelijk begonnen?
Abonneren op:
Posts (Atom)