Vanaf een maand of vijf zeiden mensen tegen mij: 'Wat kwijlt ze toch! En wat zit je toch overal op te bijten! Ze krijgt vast tandjes'. Ik grapte dan altijd dat de borstvoeding dan wel snel afgelopen zou zijn. Maar volgens de geleerden zou het moeten kunnen: Tanden en borstvoeding. Ik was wat sceptisch, maar maakte me er niet echt druk om. We zouden het wel zien.
En om de zoveel weken kwam de opmerking weer, maar de tanden bleven uit.
Zelfs Dr. Google begon zich toch wat ongerust te maken, want tandjes kwamen doorgaans toch wel rond een maand of zes door volgens 'hem'.
Maar maand zes ging voorbij, en ook maand zeven en acht.
Met negen maanden stond ik op het punt de polis van onze ziektekostenverzekering te bekijken hoeveel implantaten er in de 'tandloze kaak' zouden worden vergoed. Totdat...met negen en een halve maand...opeens...toch...jaaaaaaaaaaaaaaaa! Een tand!!! Sterker nog: twee tanden in 1 keer!
Inmiddels staan de twee ondertanden alweer ongeveer 1mm boven het maaiveld en we zijn er ape-trots op.
Anne-Lynn zelf vindt het heel interessant en zit er gergeld met haar nageltjes mee te spelen.
Wat even wennen is is dat we nu ook moeten gaan poetsen. Dit vergeten we vaker wel dan niet. Anne-Lynn vindt de tandpasta maar zo-zo. Geen tanden hebben heeft dus ook zo z'n voordelen...
Het gaat dus goed met ons. Anne-Lynn stuitert, brabbelt, klimt en tijgert. Niets in huis is meer veilig. Planten worden uit hun pot getrokken, boeken worden uit de boekenkasrt gegrist. Het water van de katten is leuk om in te zwemmen en die brokjes... tja, je raadt het al.
Kortom: We vermaken ons wel!!!
