Dag-dag Choane Atresie!

Afgelopen donderdag was het dan zover: Eindelijk mijn 20weken echo van 'Project X'.
Spannend vond ik het wel. Ik geloof dat dit vooral bleek uit de dromen die ik had de week voorafgaande aan de echo. Deze gingen over miskramen en ander soort ellende, met veel bloed en veel zorgen. In verband met de aangeboren afwijkingen van Anne-Lynn kreeg ik een zogehete GUO. Een extra uitgebreide 20weken echo. Een vak appart, zo'n echo maken. Onze uk was zo beweeglijk dat zelfs de echoscopist af en toe moest uitzoomen omdat ze haar orientatie volledig kwijt was.
HJ probeerde het allemaal zeer geinteresseerd te volgen, maar geregeld stond er in zijn ogen te lezen: Geen idee wat je allemaal ziet in die plaatjes, als je maar zegt dat het 'goed' is.
En het was goed! Thuis hebben we een hele waslijst met alle metingen en bevindingen, maar voor ons telt alleen de conclusie: 'GUO geen bijzonderheden. Afmetingen conform zwangerschapsduur'.
Nu kunnen we dus vol goede moed de tweede helft van de zwangerschap in. Of nou ja, vanaf nu zijn je zorgen verlegd: Ipv zorgen maken over afwijkingen en miskramen kan ik me nu richten op vroeggeboorte, zwangerschapshypertensie en 'afwijkingen die ze toch niet op de echo hebben gezien'.
Hahaha. Want laten we eerlijk zijn... Anne-Lynn is ook helemaal goedgekeurd bij de 20weken echo...

Maar goed, dat was toen. Een heel lang jaar geleden. Mocht dit kindje ook Choane Atresie hebben (en die kans schijnt wel iets groter te zijn), dan is dat vreselijk, maar we weten dat uiteindelijk alles goed zal komen.
Een tijdje terug sprak ik met iemand over de combinatietest (ook zoiets waar je je druk over kunt maken tijdens je zwangerschap) en andere aangeboren afwijkingen. Zij was ook zwanger en beiden concludeerden we dat we helemaal niemand in onze omgeving kenden met een kindje met aageboren afwijkingen. En dus, dat wij statistisch gezien toch wel een 'grote' kans maken. Ik bedoel... eens moet er toch ergens iemand de sjaak zijn, was onze redenatie.
Later zat ik daar nog eens over de denken en ineens kwam het binnen als een bom: Hoezo ken ik niemand met een kindje met een aangeboren afwijking??? Ik heb zelf een kindje met een aageboren afwijking. Twee zelfs!...
En dan heb je het goed gedaan. Als je je kindje ziet zoals het is, een mooie meid met alles erop en eraan en bent 'vergeten' hoe haar leven is begonnen, dan weet je dat je bergen kunt verzetten als je maar vertrouwt. Dat je de hele wereld aankunt en dat een combinatietest of 20weken echo echt peanuts is!

'Project X' is ook echt 'X' en geen 'Y'...

Echte hockey-kuiten volgens HJ. Dat ziet ie dan weer wel...

Onze meid is alweer 1 jaar!

Samen met papa in Barcelona Zoo.

 

 

Tjonge wat was het warm in Park Guell!

Mama vs. Olvarit

Vanaf het eerste hapje heb ik zelf voor Anne-Lynn gekookt. In het begin omslachtig en met veel te veel afwas (aldus HJ), maar uiteindelijk kreeg ik er wel handigheid in. Hele bijzondere gerechten zijn het niet. Gewoon aardappelen, vlees en groenten. Gewoon hollandse pot dus.
Ik vond het wel stoer, want zo'n keukenprinces ben ik niet. Buitenstaanders denken dat het wel meevalt, want als als we gasten te eten hebben staat er altijd iets lekkers op tafel. Dat dit slechts 1 geheim recept is, dat elke gast voorgeschoteld krijgt, dat is een goed bewaard geheim. In ons huishouden valt het opwarmen van een diepvries-pizza gewoon onder een 'kookbeurt'. Dat zegt genoeg, zou ik zeggen.
Maar sinds ik voor Anne-Lynn kook groeit mijn ego. Anne-Lynn lust namelijk alles! Broccoli, bloemkool, erwtjes, sperziebonen... Na elk hapje klinkt het 'Mmmm!'.
Van de leidsters op het kinderdagverblijf hoor ik geregeld: 'Het rook zo lekker, ik kreeg er gewoon trek van!'.

Dat deze culinaire hoogstandjes ook voor problemen kunnen zorgen bleek tijdens onze vakantie in Barcelona. Ik was toe aan 'echt' vakantie en dacht dat Anne-Lynn best een weekje aan de Olvarit kon. Ooit had ze wel eens een potje gehad tijdens onze week in Duitsland, maar ik kan me eigenlijk niet herinneren of ze dat toen lekker vond of niet. Ik had nu dan ook heerlijke hapjes in huis gehaald met titels als 'Groentenlasagne' en 'Stoofpotje'. Dus dat zat wel goed...

Bij het opendraaien van het eerste potje werd ik spontaan misselijk. Het had iets weg van... kattenvoer!  En dat terwijl het gewoon speziebonen zouden moeten zijn. Met een lepeltje haalde ik er een hapje uit. De structuur had iets weg van een soort kleverige pasta, met her en der een stukje. Anne-Lynn deed met volle enthousiasme haar mond open, nam een hap en... begon spontaan heel hard te huilen! Met geen mogelijkheid kreeg ik er nog een hap in. Ook een lekker alternatief (pap) wilde ze niet meer hebben. Zo bang dat ik haar weer zou 'belazeren' met nog meer Olvarit...

De volgende dag was een herhaling van de dag ervoor. Dit keer stond er 'Ham met bloemkool' op het etiket. Maar de geur en structuur waren precies hetzelfde als die van de sperziebonen. Ook dit potje is bijna vol de prullenbak in beland.

En toen hadden we een probleem. Uiteindelijk hebben we het gered, met goed veel pap. Volgens het colsultatiebureau is ze goed aangekomen, dus geleden heeft ze er vast niet onder


(wachtend op inspiratie om dit stuk af te maken)

Fietsenrek

Vanaf een maand of vijf zeiden mensen tegen mij: 'Wat kwijlt ze toch! En wat zit je toch overal op te bijten! Ze krijgt vast tandjes'. Ik grapte dan altijd dat de borstvoeding dan wel snel afgelopen zou zijn. Maar volgens de geleerden zou het moeten kunnen: Tanden en borstvoeding. Ik was wat sceptisch, maar maakte me er niet echt druk om. We zouden het wel zien.
En om de zoveel weken kwam de opmerking weer, maar de tanden bleven uit.
Zelfs Dr. Google begon zich toch wat ongerust te maken, want tandjes kwamen doorgaans toch wel rond een maand of zes door volgens 'hem'.
Maar maand zes ging voorbij, en ook maand zeven en acht.
Met negen maanden stond ik op het punt de polis van onze ziektekostenverzekering te bekijken hoeveel implantaten er in de 'tandloze kaak' zouden worden vergoed. Totdat...met negen en een halve maand...opeens...toch...jaaaaaaaaaaaaaaaa! Een tand!!! Sterker nog: twee tanden in 1 keer!
Inmiddels staan de twee ondertanden alweer ongeveer 1mm boven het maaiveld en we zijn er ape-trots op.
Anne-Lynn zelf vindt het heel interessant en zit er gergeld met haar nageltjes mee te spelen.
Wat even wennen is is dat we nu ook moeten gaan poetsen. Dit vergeten we vaker wel dan niet. Anne-Lynn vindt de tandpasta maar zo-zo. Geen tanden hebben heeft dus ook zo z'n voordelen...

Het gaat dus goed met ons. Anne-Lynn stuitert, brabbelt, klimt en tijgert. Niets in huis is meer veilig. Planten worden uit hun pot getrokken, boeken worden uit de boekenkasrt gegrist. Het water van de katten is leuk om in te zwemmen en die brokjes... tja, je raadt het al.
Kortom: We vermaken ons wel!!!

Rijkdom...

Respect voor het zebrapad.

Vlak bij het WKZ ligt een voetgangers-oversteekplaats. Ik kom er langs als ik Anne-Lynn naar het kinderdagverblijf breng. Het is geen officieel zebrapad, maar zo'n oversteekplaats met enkel een onderbroken streep op de weg om de oversteekplaats aan te geven. Voetgangers hebben hier officieel ook geen voorrang. Ik heb het doel van zo'n oversteekplaats dan ook nooit goed begrepen.
Tot een half jaar terug lag het er dan ook maar net aan hoe mijn pet stond of hoe brutaal de voetganger was of ik stopte of doorreed als deze aanstalten maakte om over te steken.
Op een slechte dag zou ik denken: 'Ja meneer, u kunt nu wel haast hebben, maar ik heb dat ook! Voorrang heeft u niet, dus krijgt u ook niet!'.
Op een goede dag zou ik denken: 'Ach, het regent en ik zit lekker droog. Loopt u maar snel door'.

Aan de ene kant van de oversteekplaats ligt het WKZ. Aan de andere kant het Ronald Mac Donald-huis. Sinds ruim 6 maanden weet ik als geen ander: Deze mijnheer heeft geen haast omdat hij te laat van huis is vertrokken. Dit is die vader van dat kindje met leukemie. Dit is de vader die hier al maanden logeert om dicht bij zijn dochter te kunnen zijn, die de meest vreselijke behandelingen moet ondergaan. En die mevrouw, dat is niet een collega op weg naar haar werk. Dit is de moeder van een kindje dat met 27 weken en slechts 800 gram veel te vroeg ter wereld kwam en nu al weken vecht voor zijn leven op de NICU. Elke man, elke vrouw op deze oversteekplaats heeft een verhaal. Elke man, elke vrouw die daar loopt, die wil daar helemaal niet lopen, had veel liever thuis geweest bij zijn/haar gezin...

En als ik daar nu rijd, en ik stop nu altijd, denk ik zo vaak terug aan de weken dat ik daar liep.
Aan de weken dat ik gebruik maakte van deze zelfde oversteekplaats en ik eigenlijk helemaal geen oog had voor het feit of ik nu wel of niet officieel voorrang had. De pijn, het verdriet, de onzekerheid, de vermoeiheid... Als een zombie stak ik gewoon over. Ik wilde gewoon naar Anne-Lynn, wilde bij mijn meisje zijn. En ondanks dat ik er die weken helemaal doorheen zat, kan ik me herinneren hoe bijzonder ik het vond dat mensen voor mij stopten als ik over wilde steken. Zouden deze mensen weten dat ik echt niet te laat van huis ben gegaan? Zouden ze weten dat ik geen collega ben, maar een moeder van een kindje dat op de NICU vecht voor haar leven? Weten ze van mijn pijn?
Ik wist er altijd nog net een glimlach en een knikje met het hoofd uit te persen voor de bestuurder.
Weer een begin van een nieuwe lange dag...

En als ik daar nu rijd, dan denk ik: Waarom is dit in hemelsnaam geen officieel zebrapad?!
De mensen op deze oversteekplaats verdienen meer dan alle respect!
En wat een enorme zegen dat wij inmiddels alweer zo'n tijd thuis mogen zijn en dat alles goed gaat!

Mijlpalen

Van sommige mijlpalen stel je jezelf voor hoe het zal zijn. Het eerste lachje, het eerste fruithapje, de eerste stapjes... En zo ook de eerste keer omrollen.
In gedachten zou ik elke dag oefenen met Anne-Lynn, het ene beentje over het andere, armpje erbij... En dat onder luide aanmoediging van mama.
Ze zou hierbij steeds een beetje minder hulp nodig hebben en het uiteindelijk voor elkaar krijgen om ook dat laatste stukje, dat stukje waarbij haar armpje in de weg zit, zelfstandig te overbruggen.
Mama zou vol trots en enthousiasme reageren: Jaaaa, goedzo!!! En dochter en mama zouden vervolgens een vreugdedansje doen en dan vol trots papa sms-en.

Nou, niets was minder waar. Alleen het stukje over het sms-en kwam overeen met de werkelijke situatie. Vorige week dinsdag, op haar Halfjaardag, zat ik bij een vriendin. Onze beide dochters lagen op een kleed te spelen en Anne-Lynn had het prima naar de zin.
De mama's hadden de grootste kletspraat, niveau 'Libelle-huisvrouwen-dag' en ik voelde me een echte 'mama'. En opeens... zomaar... onaangekondigd... zonder aanmoediging... zonder oefening... toen opeens gebeurde het!
En als bij een soort anti-climax kon ik nog net denken: 'Wat doet ze nou?!??'

Zomaar...

Nee, de zin om te schrijven is nog steeds erg beperkt.
Vandaar dus een paar fotootjes... ook leuk!

Hoe vinden jullie mijn nieuwe jurk uit Barcelona?

Zijn ze bruin? Zijn ze blauw? Nee, voorlopig zijn ze grijs...

Samen met buur-zusje Julia.

En natuurlijk ook gezellig met 'grote broer' Mees spelen.

Een must-have: De Babybjorn Balance

Op het kinderdagverblijf zit Anne-Lynn geregeld in een wippertje.
Ik vond het altijd een beetje zielig, want wij hebben thuis ook zo'n ding en wippen ho-maar. Ze vond er eigenlijk nooit wat aan en zat er ook alleen in als mama zo nodig iets anders moest doen.
Maar op het kinderdagverblijf hebben ze een hele Fancy-variant en volgens de leidsters vindt ze het geweldig! Toen ik haar een keer aantrof in dat ding begreep ik waarom. Als ze namelijk met haar benen beweegt, dan begint dat ding 'echt' te wippen. Echt geweldig veel lol!!!
Thuisgekomen probeerde ze ook haar eigen wipper in beweging te krijgen door heel wild met haar benen te trappen, maar er was geen beweging in te krijgen.
En dan begint het te kriebelen. Zullen we?...
Om een lang verhaal kort te maken: Nieuw zijn ze belachelijk aan de prijs, maar Marktplaats is geweldig! Anne-Lynn kraait nu ook thuis van plezier als ze in haar wipper zit. Binnen een half uur was de wipper haar geld al waard. Geweldig om naar te kijken!
Ik heb geen aandelen bij Babybjorn, maar wilde hem jullie toch niet onthouden.
Dit is hem (geschikt tot 13 kilo, dus hij kan even mee):

Gooi maar in m'n pet...

Ik geef toe, deze blog ligt een beetje op z'n gat op dit moment.
Dacht ik deze blog mooi te kunnen gebruiken om iedereen op de hoogte te houden van ons wel-en-wee, blijken er toch mensen te zijn aan wie het doel van deze blog (zie het allereerste bericht van begin november vorig jaar) compleet voorbij is gegaan.
Kreeg van een aantal mensen verwijten dat zij veel te laat pas wisten dat ik was bevallen (lees: 2 dagen na de bevalling PAS!) en dat sommige geboortekaartjes doel hadden gemist. Ik had toch makkelijk even kunnen bellen na de geboorte om mensen op de hoogte te stellen?! Verder had ik zowel voor als na de bevalling te weinig contact onderhouden, te weinig gebeld, amper gemaild. Iemand stelde zelfs dat ik had laten weten dat ze niet op kraambezoek mochten komen...
'Ja en daar heb je dan geen tijd voor, maar je hebt wel tijd om je blog bij te houden!'...
???
Toen was de zin om te schrijven opeens ver te zoeken.

Terugdenkend aan de laatste weken voor de bevalling en met name de periode erna schieten me eigenlijk woorden te kort. Ik probeer het maar te relativeren: Gelukkig maar dat er mensen zijn die zich niet voor kunnen stellen wat het met je doet als je niet weet of je kind het gaat overleven en wat voor toekomst het tegemoed ziet, dat je dan elk beetje energie nodig hebt om zelf overeind te blijven en dat de rest dan even niet belangrijk is. Hun leven ziet er blijkbaar een stuk simpeler uit...
Nog gelukkiger dat de meeste mensen, ook in afwezigheid heel dicht bij ons zijn gebleven. Daar zijn we erg dankbaar voor.
We proberen er dus maar boven te staan en toen ik het laatst aan iemand vertelde kon ik er zelfs bijna de humor van inzien.

De afgelopen weken waren dus een nogal bizarre reintegratie in 'the real world'.
Ook dat had ik me, net als de kraamtijd, net iets anders voorgesteld. Het houdt je scherp en flexibel, zullen we maar zeggen.
Met Anne-Lynn gaat het goed. Op het moment snottert ze wat en samen met het spugen levert dat wel wat spannende momenten op. Dan lijkt ze bijna te stikken in haar eigen spuug en loopt dan rood aan.
Ik weet niet wat ik er van moet denken, maar gezien haar achtergrond vind ik het soms spannend om haar in bed te leggen. Zou ze er morgen nog zijn?
Tegelijkertijd snap ik ook dat ik moeilijk de hele dag naast haar kan blijven zitten, dus proberen we te vertrouwen en hopen we op een klein beschermengeltje die daar wel de tijd voor heeft.
Het is een vrolijke baby en elke dag smelt ik weer als ze me vanuit haar bedje toelacht.
Veel mensen verwonderen zich erover hoe sterk ze is en zo helder uit haar oogjes kijk. En ook dan smelt ik een beetje.
Dus als ik weg ben dan is het enige dat belangrijk is: wanneer kan ik weer terug naar huis!?
Het is dat kinderen nogal duur zijn (zeker met een moeder zoals ik...), anders zou ik zeggen: 'Doet U mij er nog maar een stuk of 4'...

Mochten er meer mensen zijn die contact hebben gemist, ons telefoonnummer is 036-xxxxxxx.

Ontslag!!!

Nee, helaas hebben we de staatsloterij nog niet gewonnen en heb ik geen ontslag genomen.
Eigenlijk is het nieuws nog veel beter!
Gisteren voor controle naar het WKZ geweest en we hoeven nooooooooooit meer terug te komen!

Nou ja, mocht Anne-Lynn in de toekomst wat al te vaak verkouden worden of mochten we zelf het idee krijgen dat de benauwd wordt, dan moeten we natuurlijk wel bellen, maar het zag er allemaal zo goed en rustig uit dat een vervolgafspraak overbodig lijkt.
Dus... volgende week de monitor inleveren op afdeling Eekhoorn, daar nog even wat vervelende verpleegkundigen tackelen en dat heerlijk de deur achter ons dichttrekken.
En hopelijk worden we niet achtervolgd door het feit dat het WKZ een draaideur heeft (doordenkertje).

Ik wilde jullie dit goede nieuws natuurlijk niet onthouden!

Have a brake...

Vandaag even niet.
Vandaag even niet stressen, even geen flesje, even geen paniek, even niet de hele dag spugen vanwege de stress. Fijn, even een blije baby!

Onze smurf begint de wereld te ontdekken. Heeft hele verhalen, grijpt, pakt en propt in haar mond.
100% genieten!

No milk today...

Wat waren we blij toen Anne-Lynn in het ziekenhuis na 5 minuten proberen al aan de borst dronk, na 3 weken sonde-voeding en flesjes...
Nu denk ik soms: waren we er maar nooit aan begonnen!
Nee, ze wil nog steeds niet aan de fles. Elke dag oefenen we heel geduldig. De ene dag zijn we dolgelukkig met 20cc, de andere dag is het volume melk op haar slab groter dan in haar buik...
Na vier uur werken haast ik mij naar huis om haar melk- en zuigbehoefte te bevredigen, om vervolgens de rest van de dag met een ontregeld kind te zitten, dat de verloren voeding probeert in te halen. En daarbij uren getuigen te moeten zijn van het drama, het krijsen en intens verdriet van je dochter. Na de drama-periode op de IC wil je zo graag anders voor je kind.
Begrip is soms ver te zoeken en dat vind ik wel moeilijk.
Sommige mensen maken opmerkingen als 'Tja, ze zal toch een keer moeten...'
Snappen deze mensen zelf niet wat een domme en onzinnige opmerking dit is?
'Ik zal het vanavond tegen haar zeggen' zeg ik dan.
Of deze: 'Tja, ze krijgt vanzelf honger...'
Geweldig advies!!! Daar kunnen we wat mee!
OK Anne-Lynn: No milk today!

Als er mensen zijn die wel serieuze tips hebben, dan hoor ik die graag!
Want ja, ze zal toch een keer moeten.... @%&#!@

http://www.youtube.com/watch?v=FTgTOY8IRBA


Ellen: we oefenen uitsluitend met verse melk, dus geen ranzige ingevroren troep.
Marieke: heb al 4 verschillende spenen geprobeerd, waaronder zo'n op-de-borst-gelijkende-speen...

Met dank aan u allen!

Graag wil ik al mijn vrienden en kennissen die grof belastingeld en ziektekostenpremie betalen hartelijk danken voor hun bijdrage aan het herstel van Anne-Lynn.
Vandaag kregen we een overzicht van de ONVZ van de medische kosten van Anne-Lynn tot nu toe.
Nog niet alle rekeningen zijn ingediend, maar in totaal heeft ons droppie al zo'n 25.000 euro gekost (en ons dus uitgespaard)!

Nogmaals hartelijk dank voor het afwenden van ons failllissement!
Anne-Lynn zal u voor eeuwig dankbaar zijn!

Sting!

Dinsdag 7 februari.
'Gaan we het proberen?'
'Ja, laten we toch maar een poging wagen'.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 16:00 echter lag Anne-Lynn nog te slapen en ik kreeg een beetje de kriebels. Kleine kinderen houden zich doorgaans niet echt aan de planning van de ouders, dus wat nu als de voedingen straks te dicht op elkaar zitten en ze geen honger heeft vlak voor we weggaan? En wat nu als ze straks wakker wordt en we moeten haar wakker houden omdat ze anders niet moe genoeg is om lang genoeg door te slapen... dan is ze misschien al te moe om vlak voor ons vertrek nog te eten...

17:30 Pizza in de oven
18:00 Papa en mama gaan eten. Anne-Lynn huilt, want ze heeft honger en is moe. Kijkt me met wanhopig rode oogjes aan. 'Nog even wachten schatje, mama moet nog drie punten pizza...
18:30 Anne-Lynn mag eten. 'Drink nog maar wat extra schatje en nu even niet zo moeilijk doen hoor!...'
18:45 Hebben we nog tijd voor een boertje? (mama kijkt op de klok) Sorry schat, vanavond geen boertje. Mama legt wel wat doeken klaar voor de buurvrouw mocht je je bed onderspugen... Krampjes? Sorry, ook vanavond even geen tijd voor...
18:50 Anne-Lynn ligt in bed en huilt nog wat na
18:55 Babyfoon naar de buurvrouw
19:00 Papa en mama zitten in de auto. Pfffff.

Tegen alle verwachtingen in waren we op tijd in de Heineken Music Hall. Sting was nog in geen Fields of Folly te bekennen. Natuurlijk waren we wel te laat voor een plekje op de tribune. Dat was dan weer jammer. Tot een man naast mij in alle wijsheid sprak: 'Ik was hier laatst voor een ander concert en toen was de hele tribune leeg. Je kunt wel zien dat dit eigenlijk een concert is voor de vorige generatie!'. Ik rechtte mijn rug en was blij dat ik een sta-plaats had!

Sting werd met luid gejuich ontvangen.
20:02 De buurvrouw: 'He Hoi, Jullie meisje ligt nog lekker te slapen! Dus genieten maar! Liefs Fem'.
En vervolgens ontving ook ik Sting met luid gejuich (Yes! Ze slaapt nog!!!).
De nummers volgenden elkaar snel op. Volgens mij allemaal bekende nummers, maar driekwart ervan kende ik niet. Gelukkig maar, dacht ik nog, want anders had ik waarschijnlijk wel op die tribune gezeten. Lang leve de 30-ers! (statistisch gezien in ieder geval langer dan de 40-ers of de 50-ers!).
20:58 De buurvrouw: 'Lieve schatten, het is hier nog steeds heerlijk rustig...alle kindjes op de oprit slapen. Ook jullie kleine meiske...'.
Deze kleine 'Message in a Bottle', dat alle kindjes op de oprit slapen en niet dat alle kindjes op de oprit slapen (?!), werd met grote opluchting ontvangen. En Sting voelde dat prima aan: 'Every Breath You Take' had hij het nog over...

22:05 De buurvrouw: 'En.... is Sting nog steeds in jubelstemming???? Hier geen gejubel maar rust..... geniet nog even!
Fijn!, al vond ik het al wel wat spannend worden.
Maar gelukkig is Sting ook de jongste niet meer en wilde blijkbaar ook niet al te laat naar bed. Om 22:15 was het concert toch nog vrij abrupt afgelopen en 22:20 zaten we in de auto.
In de auto zei ik nog tegen HJ: 'Het zal toch niet zo zijn dat we Anne-Lynn straks nog wakker moeten gaan maken voor haar laatste voeding?'.
Gelukkig was dat niet het geval.
23:07 De buurvrouw: 'Het meisje is net wakker, ik ben in jullie huis. Tot zo!'
Toen het sms-je binnenkwam reden we net de straat in.
Tien minuten later lag Anne-Lynn alweer, jaja, aan de tiet!!!

Tjonge, dat was me nog eens een ontspannen avondje!!!

Boycot op concert Sting

Ik weet het nog als de dag van gisteren... de zaterdag dat Anne-Lynn 'gepromoveerd' werd naar de afdeling Eekhoorn (weten we het nog? Die afdeling waar we zulke goede herinneringen aan hebben) startte de kaartverkoop voor het concert van Sting in Amersterdam. Het beloofde een top-concert te worden, met veel 'gouden ouwe', want de tour (Back to bass) werd georganiseerd vanwege zijn 25-jarig jubileum.
Maar je raadt het al, op die bewuste dag zaten wij zwaar-gefrustreerd rond het bed van Anne-Lynn en waren we totaal vergeten kaarten te bestellen.

Gelukkig waren er nog wel kaarten voor het concert in Berlijn. Zittend op mijn stretcher naast het bed van Anne-Lynn verzon ik dat dat best te doen zou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat we voor een concert 'even' afreizen naar Berlijn. En tegen die tijd zou Anne-Lynn 4/5 maanden zijn, dus een paar uur in de Maxi Cosi moest dan toch ook geen probleem meer zijn.
Op het moment dat ik de knop 'bestellen' zou aanklikken bedacht ik me opeens: Leuk, met Anne-Lynn naar Berlijn voor een concert, maar wat doen we met haar TIJDENS het concert? Opeens was daar de eerste beperking... Het leven dat je voorgoed achter je laat op het moment dat je aan kinderen begint.
Mmmm. Teleurgesteld de computer uitgezet en Sting in de ijskast geparkeerd.

Maar... als door een wonder bleken er een week later toch weer kaarten beschikbaar voor Amsterdam. We bedachten ons geen moment en bestelden 2 kaarten. Anne-Lynn zou gezellig op de buurvrouw passen die avond en alles leek in kannen en kruiken.

Helaas bleek niets minder waar. Al twee weken zijn we druk aan het oefenen om Anne-Lynn zo ver te krijgen uit de fles te drinken, natuurlijk in de eerste plaats omdat er ook binnenkort weer gewerkt moet gaan worden. Het moest te doen zijn, want in het ziekenhuis had ze ook geregeld uit de fles gehad en later thuis ook nog wel eens. Maar om kort te gaan: Ze verrekt het!

Als de speen haar mond in gaat doet ze eerst alsof ze echt iets gaat doen. Ze pakt de speen goed vast, lijkt ook echt een paar keer te zuigen en dan... alsof ze dan pas echt door heeft dat het plastic is en niet de tiet van mama... begint ze te duwen, te bijten, met haar hoofd te draaien en als je mazzel hebt ook te kokhalzen. Record van de afgelopen dagen: 5cc......... verdeeld over twee dagen...

Waarom misgunt ons kind ons een ontspannen avond zonder haar?
To be continued..

Even voor het archief.

Zoet kindje...

De medicatie werkt nog maar matig, maar als ze slaapt... dan is het zo'n schatje:

Bij de weg: herkennen jullie het onderlipje?

Nieuwe oren.

 Oud

Nieuw

Miss Universe zal ze er niet mee worden, maar dat is toch een stuk beter dan het was...

Reflux met kwantum-korting

Soms heb je van die dagen... En gisteren was het er weer zo-een.
Anne-Lynn spuugt. En ze spuugt behoorlijk. Na de voeding, tussen de voeding, vlak voor de volgende voeding... Anne-Lynn spuugt altijd. En tot nu toe had iedereen er mij van proberen te overtuigen (huisarts, consultatiebureau en zelfs vriendinnen die notabene niet eens kinderen hebben) dat spugen normaal is en dat het er nu eenmaal bij hoort. Nou, eigenlijk vonden wij de grens van 'normaal' al behoorlijk overschreden.
Gisteren moest ik naar het WKZ. Ik moest naar de gyn (heb ik dat al ergens geschreven: vloeien wil niet stoppen, dus is men met het beter loodgieterswerk begonnen). Daar aangekomen kotst Anne-Lynn echt alles onder en dat terwijl de voeding alweer 2 uur geleden is. Alles was zeiknat.
'Dat is niet goed hoor!' zei een verpleegkundige.
'Jawel hoor, das normaal' probeerde ik nog...
Binnengekomen bij de gyn zei deze dat ze Anne-Lynn om dit moment belangrijker vond dan mij en dat het verstandig zou zijn om even met spoed langs de KNO en kinderarts te gaan.
Ze belde voor mij naar de KNO en gelukkig kon ik gelijk terecht. Zou het dan door benauwdheid komen? Is haar neus weer dicht gaan zitten? Gelukkig kregen we, na dat vreselijke onderzoek met zo'n camera-tje in haar neus, al snel het goede nieuws dat er met haar luchtwegen niets aan de hand is.
Een hele opluchting, letterlijk en figuurlijk. Van de KNO gingen we weer terug naar de gyn. Ik had nog net een half uurtje voor ik me moest melden op de spoedpoli 'algemene kindergeneeskunde'.
De gyn... tja, wat zal ik daar over schrijven?. Zo belangrijk vond ze me immers niet (dit is een grapje mensen!)
Toen door naar de poli kindergeneeskunde. En dan sta je weer aan zo'n balie en je verwacht bijna dat iemand eens een keer zegt: 'Spaart u ook Airmiles?', 'Heeft u ook een klantenkaart?', 'Wilt u koopzegeltjes?', 'Bonuskaart?',  'Ja, maar het zijn de stapelweken hoor!' 'HAMSTEREN!!!'
Maar nee, geen kwantum-korting in de gezondheidszorg.

Sterker nog, in de gezondheidszorg wordt gewerkt met zogenaamde DBC's. DBC staat voor Diagnose Behandel Combinatie. Stel, u heeft last van Reflux (ik noem maar wat...) en u krijgt hiervoor een verwijzing voor het ziekenhuis, dan wordt er een DBC geopend voor die specifieke klacht. Aan elke gedefinieerde DBC hangt een prijskaartje. Een jaar lang mag u voor hetzelfde geld klagen over uw reflux-klachten en de dokter zal u een behandeling voorstellen. Maar, stel dat u voor uw klacht maar 1 keer bij de arts hoeft te zijn, dan betaalt u toch het volledige prijskaartje van dat specifieke DBC. En erger nog, als u voor een andere probleem bij dezelfde arts moet zijn, dan wordt er een nieuwe DBC geopend. Je betaalt dus niet de echte kosten van een behandeling, maar een soort gemiddelde. Zo kan het dus zijn dat je na een enkel gesprek met een arts al volledig door je eigen risico heen bent...
Beetje bizar systeem...

Maar goed, geen korting dus. en eigenlijk boeit het me ook weinig. We betalen ons scheel aan onze ziektekostenverzekering, maar de premie van Anne-Lynn hebben we er voor de komende 40 jaar al volledig uit!

We dwalen af. De spoed-poli kindergeneeskunde. Dat was eigenlijk zo gepiept. Voor mij was het ook zo klaar als een klontje: Anne-Lynn heeft reflux, zoals zoveel kinderen. Het maagklepje is bij jonge kinderen nog niet volgroeid, waardoor er makkelijk voeding vanuit de maag weer terug omhoog kan komen. Op zich niet erg (enkel vervelend voor de wasmachine), maar als het te erg wordt kan het omhooggekomen maagzuur de slokdarm beschadigen en dat doet pijn. Zo krijg je na een tijdje een erg ontevreden kind. Ik dacht alleen dat het een kwestie van tijd was. Dat het spugen en ongemakken juist minder zouden moeten worden met de tijd. Dit schijnt niet helemaal waar. Kleine baby's hebben nog niet veel maagzuur, dus hebben ze er beperkt last van. Juist op de leeftijd van Anne-Lynn beginnen de kleintjes meer zuur aan te maken en dan begint de ellende. Weer wat geleerd.
Waren we net blij dat alle medicatie afgebouwd was, beginnen we weer opnieuw.
Anne-Lynn krijgt nu een middel waardoor haar voeding versneld vanuit de maag wordt doorgesluisd naar de darmen (en dan kan het dus niet meer omhoog komen) en een zuurremmer, zeg maar Rennies voor baby's. We hopen dat het werkt...

Om 10:00 waren we van huis gegaan. Om 16:00 waren we weer thuis.
Roze wolk, roze wolk, waar ben je toch gebleven...

Maar pssstt... Anne-Lynn ligt heel zoet te slapen in de box. Ze heeft nog hetzelfde shirtje aan als gisterenavond en dat is echt een wonder!!!

Een Mama-fiets, dat is zóoo 2011...

Nu we dan toch eindelijk 'mama' geworden zijn werd het tijd voor een nieuwe fiets, een 'mama-fiets'.
De keuze was gevallen op de Batavus Mambo Deluxe. Vooral dat 'deluxe', dat doet het hem...
En dat doet het hem ook in de prijs... Prijs van dit luxe-artikel: 850 euro.
Dat vinden wij veel geld voor een beetje staal met een stuur! Maar ja, voor kwaliteit moet je wat over hebben. Na een beetje zoeken op internet kwam ik ze tegen voor 600 euro! Vanwaar dit enorme verschil?
Nou... die van 600 euro waren de kleuren van 2011 en die zijn 'uit'.
Huh?... Nou ja, gewoon zoals ik het zeg: das gewoon niet hip meer, die kleuren van 2011.
Dus... als ik het goed begrijp had ik voor deze fiets een dikke maand geleden nog 850 euro betaald en nu, omdat men besloten heeft over de nieuwe modellen een andere kleur lak te spuiten, krijg ik 30% korting?
Omdat deze fiets toevallig 'parelmoer' heet en niet 'zwart' of 'chanel' (de kleuren van 2012) hou ik ineens 250 euro extra in mn zak?
Nou, doet u mij dan maar parelmoer!
Er was ook nog een roze variant, maar die vond ik echt wel heel erg 2011! Dus die viel af...

En dit is hem dan:

 

Mijn oude stalen ros moet dus plaats maken voor een, inmiddels ook al verouderd, 2011-model. Ik ben helemaal blij! Moest denken aan toen ik mijn oude fiets gekocht heb. Dat was in 1994. Het beestje heeft mij dus 17 jaar trouw gediend (en zal dit blijven doen, want ik wil hem op mn werk zetten om tussendoor naar het kinderdagverblijf te kunnen fietsen). Ik was toen net bij mijn pleegoudens komen wonen. Zij wonen in Hulshorst en ik zat in Elburg op school. Een enkele reis van zo'n drie kwartier (maar misschien is het in mijn gedachten langer geworden dan het in werkelijkheid was...). Ik had die zomer vakantiewerk gedaan in een groentensnijderij in de haven van Elburg. Elke dag zeiknat van het ijskoude water (van het wassen van de groenten) en stinkend naar prei kwam ik thuis. De ochtenden waren leuk en gezellig. De meest uiteenlopende soorten groenten gingen door de snijmachine (pas op voor je vingers) en werden netjes in kratten verpakt. Het ergste vond ik de middagen. Dan schilden we een paar honderd kilo aardappelen. Zo saai! Ome Hein (volgens mij heette die zo) was 'hoofd aardappel' en gooide manden vol van die dingen in een rasp-machine. Maar niet te lang! Want dat is zonde. Vervolgens werden ze op een grote 'vis-tafel' uitgegooid om 1 voor 1 na-geschild te worden. 'Mevrouw de baas' hielp vaak mee en dan voelde ik me vreselijk bekeken en wilde dan nóg beter m'n best doen. Volgens mij deed ik het best heel aardig voor een 16-jarige...

Maar goed. Na een week of 6 had ik maar liefst iets van 1250 gulden verdiend! Wat voelde ik me rijk!

Maar mijn ros van dat moment was een beestje van het merk 'X' en mijn pleegouders vonden dat die niet geschikt was om die lange afstanden naar school mee te fietsen. Ik moest dus van mijn zuur-verdiende geld maar een nieuwe fiets kopen vonden zij. En dat moest er ook 1 zijn van een goed merk. Een Batavus. Ik wilde graag een sportief modelletje, had een hele mooie blauwe uitgezocht, maar daar was volgens mijn pleegvader de bagagedrager te slap van (er moest natuurlijk een schooltas vol boeken op). De fietsenmaker had nog een degelijk stads-modelletje staan en die kon de goedkeuring van mijn pleegvader zeker verdragen.

Maar ik vond hem zo lelijk!!! Hij was soort van olijfgroen en zo 'zwarte kousen'. Ik was zo verdrietig!

In 1 klap was al mijn geld weg (hij was 1175 gulden en ik kreeg nog 75 gulden terug voor mijn verroeste bakkie) en dan ook nog aan zo iets saais als een fiets en dan ook nog aan een heeeeele lelijke fiets. Och, wat een trauma.

Wat de aanschaf van een nieuwe (maar gedateerd, laten we dat niet vergeten!) fiets toch allemaal voor herinneringen boven kan halen.

Tips gevraagd

Hier een vraag aan alle doorgewinterde moeders:

Anne-Lynn kan sinds een week doorslapen, maar doet dat niet altijd (ene dag wel, andere niet).
Als de dag net zo valt dat rond 23:00 haar laatste voeding is, dan trekt ze het wel tot een uur of 7:00.
De regelmaat overdag is echter ver te zoeken, ik krijg er geen grip op.
Soms valt ze dus om 20:00/21:00 in slaap en slaapt, als het aan haar ligt, ook gewoon door na 23:00. Dan wordt ze dus midden in de nacht weer wakker.
De vraag is dus: Hoe krijg ik haar zover dat ze de nacht doorslaapt?
Moet ik:

A. Niet zeuren en haar gewoon de dienst uit laten maken (het komt vanzelf wel een keer goed).
B. Haar ruim voor 23:00 wakker maken zodat ze nog wat energie kwijt kan, kan drinken en vervolgens moe en voldaan genoeg is om de nacht door te komen. (En dus rond 23:00 weer in bed leggen).
C. Haar net voor 23:00 wakker maken, voeden en gelijk weer terug in bed leggen (zonder een poos wakker te zijn dus).

We hadden haar net wakker gemaakt volgens het B-principe, maar eigenlijk lag ze maar een beetje in het niet te staren. Bijna nog te moe om haar ogen open te houden, zo ziellig. Er zat geen energie in, dus kon ze die ook niet kwijtraken voor de nacht...
Lastig, lastig...

Alle tips welkom. Mama wil ook heel graag doorslapen namelijk. Ben er van overtuigd dat het mijn algeheel welzijn erg goed zou doen...

Blind date.

Soms als Anne-Lynn ligt te slapen neem ik even goed de tijd om haar eens goed te bekijken. Wat is ze mooi! Geregeld valt het me ook op dat ze in haar slaap ligt te glimlachen. Ik denk dan: Ze ligt nu al van knappe mannen te dromen!
En dat is toch een beetje eng. Met meisjes moet je toch een beetje oppassen en een beetje in de gaten houden dat ze wel met het juiste slag volk omgaan en met een geschikte vent thuis komen. Een leuke jongen, van het juiste niveau, uit de juiste 'klasse', met goede 'looks' en geen feestbeest van sex, drank en rock-and-roll. Als ouder hoop je toch altijd maar dat je daar een beetje positieve invloed op kunt uitoefenen en ik dacht dus: hier kun je niet vroeg genoeg mee beginnen!
Afgelopen week had Anne-Lynn dan ook haar eerste blind-date. Mama had een geschikte knul voor haar gevonden uit het juiste milieu, met goede looks (lichtgetinte huidskleur, dat vindt mama zo mooi) en niet geheel onbelangrijk: leuke ouders (anders zit je toch maar opgescheept met die schoonouders, dus ook daar moet je rekening mee houden). We zullen de toekomstige echtgenoot 'M' noemen. In ieder geval tot de trouwkaarten gedrukt zijn...

Op de bewuste dag waren we beiden natuurlijk op van de zenuwen. Anne-Lynn had haar mooiste kleren aangedaan en ik probeerde die met een slab, die ongeveer zo groot is als zij zelf, schoon te houden. Ik was zelfs nog even naar de kapper gegaan. Thuis in complete chaos alles in de auto gedaan: Kinderwagen, buggy, luiers, extra kleren, jas van mama etc etc. Met een kind op stap... daar is de aygo bijna te klein voor.
De introductie met M ging prima. Eerst nog wat onwennig de kat uit de boom kijken, maar toen we ze uiteindelijk bij elkaar in de box legden lagen ze na 5 minuten al arm-in-arm.
Ho! Dit gaat wel erg snel. Toch thuis maar eens beginnen met sexuele voorlichting, want toen een poosje later de luier verschoond moest worden en de billen bloot lagen... nou, je zag ze kijken!

Verder een hele gezellige middag gehad samen (de mama's overigens ook), dus ik denk zeker dat hier iets moois aan het opbloeien is.
Zo, heeft mama dat toch even mooi geregeld!!!

In de war.

Een paar dagen geleden gaf ik Anne-Lynn rond een uur of elf te eten en vervolgens vielen we alle drie doodmoe in slaap. Toen Anne-Lynn weer wakker werd voor haar volgende voeding was het nog donker. Maar toen ik op de klok keek bleek het zeven uur in de ochtend! Ik schrok me wild! Was ik zo moe geweest dat ik haar niet had gehoord voor haar nachtvoeding? Maar nee, al snel realiseerde me ik het heuglijke feit dat Anne-Lynn voor het eerst een nacht had doorgeslapen. Op een leeftijd van negen weken al!!! Ik was trots (en enorm blij!). Maar iets in mijn achterhoofd was sceptisch: het was vast een eenmalige actie geweest.

De dag erop viel Anne-Lynn om 21:00 pas in slaap. Om 23:00 twijfelde ik: zou ik haar nu wakker moeten maken? Ik deed het niet, vond het toch wat zielig. Ze kwam weer om 04:00. Midden in de nacht dus, maar wederom had ze een ruk van 7 uur gemaakt.

Ze leek er een sport van te maken. Die ochtend voedde ik haar om 8:00 en om 13:00 heb ik haar maar weer gegeven, al vroeg ze er nog niet echt om. Dit kan toch niet normaal zijn dacht ik nog? Wat moet ik met zoveel vrije tijd? Ik mis m'n kind! Waarom slaapt ze nog steeds?
Uiteindelijk denk ik dat ze toch wat te weinig melk heeft gehad die dag, want vannacht kwam ze opeens weer wel...

Kortom... we zijn een beetje in de war, mijn smurfje en ik.
Ze ligt op het moment in bed, maar slaapt niet. Ik ga haar zo maar weer even halen, want ik mis haar. Mijn kind is niet aanhankelijk, mijn kind heeft een moeder die aanhankelijk is...
Mmmm, als dat maar goed gaat. Ik maak me er niet zo druk om. Is het echte genieten dan eindelijk begonnen?