Een leugentje om bestwil?

Vandaag bezoek gehad van de consultatie-mevrouw.
Zij was vol lof over Anne-Lynn: Wat is ze enorm alert! Wat kan ze al goed 'volgen'! Dat doen kindjes van amper 7 weken meestal nog niet zo goed hoor! En wat is ze enorm goed op gewicht (4660 gram)! En wat lacht ze al mooi! Wat een mooi kindje! En wat een stevig nekje al! Etc etc...

En toen kwam de grote vraag: 'Hebben jullie de vragenlijst nog ingevuld?'
Ik moest een beetje lachen en zij lachte mee: Ja, de vragen gingen wel ver ja.
Vervolgens heb ik uitgelegd wat wij van de lijst vonden en dat kon ze aan de ene kant wel voorstellen.
Toen ze me toch probeerde uit te horen over mijn kijk op mijn jeugd (en dat van HJ) heb ik haar gezegd dat ik wel een lastige puber was geweest (NEE, NEE, geen drugs of zo!!! (had ik me toch nog bijna in de nesten gewerkt)), maar dat zowel ik als HJ een hele fijne, goede en stabiele jeugd hebben gehad!
Dat vond ze erg prettig om te horen. En het voelde niet eens zo fout om hier over te liegen...

Op de valreep voor ze weer vertrok vroeg ze of ze Anne-Lynn nog even mocht bekijken. Tuurlijk, je kijkt maar raak. Anne-Lynn werd op haar buik gelegd en ja hoor, er viel ook niet onderuit te komen:
'Het lijkt wel of ik iets een afplatting zie aan de linkerkant, wat vind jij?'
Met de beste wil van de wereld, ik zag echt niets. Het zou ook wel heel vreemd zijn, want als Anne-Lynn al een voorkeurshouding heeft, dan is het rechts en niet links.
Nou, daar moest ik toch wel heel erg mee oppassen hoor!!!
Het is goed hoor mevrouw. Nog een prettige dag verder en tot ziens...