Gisteren om 15:00 werd ik gebeld en om 16:30 zaten we in het Anthoniusziekenhuis. De dokter was een beetje van het verstrooide-professor-type, maar echt een super-aardige man.
Hij onderzocht Anne-Lynn eerst van boven tot onder. Geen idee waarom, maar misschien vond hij het ook wel leuk om zo'n medische zeldzaamheid op zijn spreekuur te hebben. HJ vond dat hij wel erg lang naar haar longen en hart luisterde, maar uiteindelijk werd ze toch helemaal goed gekeurd.
Allereerst het tongriempje. (En voor degene niet niet weten wat dat is: Ga voor de spiegel staan met open mond en doe je tong omhoog. Aan de onderkant zie je vanuit het midden een dun vliesje lopen. Normaal gesproken begint die een centimeter of wat vanaf het puntje, bij Anne-Lynn begon hij al gelijk vanaf het puntje. Haar tong liep ook niet rond van voren, maar had een beetje een hartvorm)
Ik nog even aangegeven dat ik niet zomaar een knip in dat tongriempje wilde zetten, dus of hij wel nog even kritisch wilde kijken of het wel nodig was. Het was nodig...
Oke, daar gingen we weer. Een zelfde soort schaartje als bij 'operatie-bijoor' kwam te voorschijn en dezelfde houtgreep werd toegepast. Ik werd weer misselijk, HJ keek maar even niet, en voor we het wisten was het alweer gedaan. Anne-Lynn huilen natuurlijk, maar na een paar minuten was het ergste leed alweer geleden.
De dokter was verbaasd hoe ontspannen ze met pijn omging, gezien haar geschiedenis en gaf een mooi compliment: Volgens hem betekende dat dat wij het als ouders goed hebben gedaan en dat ze zich dan erg veilig voelt bij ons, ondanks alles wat ze heeft meegemaakt.
Na dit compliment trok ik mijn schoenen uit, ging er naast staan en groeide vervolgens een centimeter of 50...
Toen het omstreden medicijn voor mij en mijn Candida.
Het blijkt dat huisartsen hun informatie veelal halen uit het Diagnostisch Kompas (super-handig boek overigens), dat volgens Zweedse richtlijnen is opgesteld. Zij geven aan voorzichtig te moeten zijn met Fluconazol en borstvoeding. Ziekenhuizen varen meestal op de Amerikaanse adviesorganen (voor zover ik weer toch erg streng) en zij geven aan dat het middel geen kwaad kan. Beetje raar blijft het wel. dat adviesorganen elkaar tegenspreken, OK. Maar dan verwacht je toch dat de zorg in nederland als geheel hetzelfde adviesorgaan volgt? Blijkbaar niet...
Dus... ik heb mn receptje op zak.
En... op weg naar huis stak Anne-Lynn voor het eerst haar tong uit! Zo grappig! Ik had me daarvoor nooit gerealiseerd dat ze dat helemaal niet kon.
Hopelijk hebben we er goed aan gedaan.
Anders nog iets? We hopen het even van niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten