Mijlpalen

Van sommige mijlpalen stel je jezelf voor hoe het zal zijn. Het eerste lachje, het eerste fruithapje, de eerste stapjes... En zo ook de eerste keer omrollen.
In gedachten zou ik elke dag oefenen met Anne-Lynn, het ene beentje over het andere, armpje erbij... En dat onder luide aanmoediging van mama.
Ze zou hierbij steeds een beetje minder hulp nodig hebben en het uiteindelijk voor elkaar krijgen om ook dat laatste stukje, dat stukje waarbij haar armpje in de weg zit, zelfstandig te overbruggen.
Mama zou vol trots en enthousiasme reageren: Jaaaa, goedzo!!! En dochter en mama zouden vervolgens een vreugdedansje doen en dan vol trots papa sms-en.

Nou, niets was minder waar. Alleen het stukje over het sms-en kwam overeen met de werkelijke situatie. Vorige week dinsdag, op haar Halfjaardag, zat ik bij een vriendin. Onze beide dochters lagen op een kleed te spelen en Anne-Lynn had het prima naar de zin.
De mama's hadden de grootste kletspraat, niveau 'Libelle-huisvrouwen-dag' en ik voelde me een echte 'mama'. En opeens... zomaar... onaangekondigd... zonder aanmoediging... zonder oefening... toen opeens gebeurde het!
En als bij een soort anti-climax kon ik nog net denken: 'Wat doet ze nou?!??'