Vlak bij het WKZ ligt een voetgangers-oversteekplaats. Ik kom er langs als ik Anne-Lynn naar het kinderdagverblijf breng. Het is geen officieel zebrapad, maar zo'n oversteekplaats met enkel een onderbroken streep op de weg om de oversteekplaats aan te geven. Voetgangers hebben hier officieel ook geen voorrang. Ik heb het doel van zo'n oversteekplaats dan ook nooit goed begrepen.
Tot een half jaar terug lag het er dan ook maar net aan hoe mijn pet stond of hoe brutaal de voetganger was of ik stopte of doorreed als deze aanstalten maakte om over te steken.
Op een slechte dag zou ik denken: 'Ja meneer, u kunt nu wel haast hebben, maar ik heb dat ook! Voorrang heeft u niet, dus krijgt u ook niet!'.
Op een goede dag zou ik denken: 'Ach, het regent en ik zit lekker droog. Loopt u maar snel door'.
Aan de ene kant van de oversteekplaats ligt het WKZ. Aan de andere kant het Ronald Mac Donald-huis. Sinds ruim 6 maanden weet ik als geen ander: Deze mijnheer heeft geen haast omdat hij te laat van huis is vertrokken. Dit is die vader van dat kindje met leukemie. Dit is de vader die hier al maanden logeert om dicht bij zijn dochter te kunnen zijn, die de meest vreselijke behandelingen moet ondergaan. En die mevrouw, dat is niet een collega op weg naar haar werk. Dit is de moeder van een kindje dat met 27 weken en slechts 800 gram veel te vroeg ter wereld kwam en nu al weken vecht voor zijn leven op de NICU. Elke man, elke vrouw op deze oversteekplaats heeft een verhaal. Elke man, elke vrouw die daar loopt, die wil daar helemaal niet lopen, had veel liever thuis geweest bij zijn/haar gezin...
En als ik daar nu rijd, en ik stop nu altijd, denk ik zo vaak terug aan de weken dat ik daar liep.
Aan de weken dat ik gebruik maakte van deze zelfde oversteekplaats en ik eigenlijk helemaal geen oog had voor het feit of ik nu wel of niet officieel voorrang had. De pijn, het verdriet, de onzekerheid, de vermoeiheid... Als een zombie stak ik gewoon over. Ik wilde gewoon naar Anne-Lynn, wilde bij mijn meisje zijn. En ondanks dat ik er die weken helemaal doorheen zat, kan ik me herinneren hoe bijzonder ik het vond dat mensen voor mij stopten als ik over wilde steken. Zouden deze mensen weten dat ik echt niet te laat van huis ben gegaan? Zouden ze weten dat ik geen collega ben, maar een moeder van een kindje dat op de NICU vecht voor haar leven? Weten ze van mijn pijn?
Ik wist er altijd nog net een glimlach en een knikje met het hoofd uit te persen voor de bestuurder.
Weer een begin van een nieuwe lange dag...
En als ik daar nu rijd, dan denk ik: Waarom is dit in hemelsnaam geen officieel zebrapad?!
De mensen op deze oversteekplaats verdienen meer dan alle respect!
En wat een enorme zegen dat wij inmiddels alweer zo'n tijd thuis mogen zijn en dat alles goed gaat!
Poeh, mooi geschreven.
BeantwoordenVerwijderen